bethankful Aldri ta livet for gitt

Tenkte det var på sin plass med ei lita oppdatering. Ser det er altfor lenge sidan sist. 

Det er no over 2 år sidan me vart foreldre for fyrste gong til verdens herlegaste jente, Otilie. Ho lysar framleis opp kvardagen vår med sitt vesle-vaksne, bestemte og blide vesen. Me tek oss ofte i å tenkje på tida før me fekk henne som ei “kjedeleg” tid utan like mykje meining og glede – som no.

Me var tidleg inne på tanken om å få søsken til henne- noko som viste seg å ikkje vera så enkelt. Dette er desverre blitt ganske “tabu” og vondt for folk å snakke om, men eg syns det er viktig å få fram at det sikkert skjer oftare enn me trur. Kanskje det kan vera ei trøyst/støtte for andre som har opplevd det same, å vita at ein ikkje er aleine. Me hadde heldigvis ikkje problem med å bli gravide- utfordringa vart heller å halde på fosteret, som gang på gang resulterte i spontanabortar. Årsaka veit me ingenting om. Etter 4 vonde tap begynte eg sakte men sikkert å miste håpet. Gleden over å bli gravid vart bytta ut med ei konstant frykt for å miste igjen. Eg gjekk berre å venta på at marerittet skulle skje igjen. Men me gav ikkje opp. Og heldigvis for det! 

Eg vart gravid igjen og beskjeden på fyrste ultralyd var heilt surrealistisk. “Oi, her er det to!” Fyrst forstod eg ikkje kva ho meinte. Så såg eg bort på skjermen- to svarte fostersekkar. To små hjerter som slo. Det var verkeleg ikkje ein draum- me venta tvillingar! <3 Får frysningar berre av å skrive dette og tenkje tilbake på det augneblikket der. Eg har alltid sagt at eg har ønskt meg tvillingar, for det ser så kjekt ut for dei to å alltid ha kvarandre. Men då det plutseleg vart eit faktum, kjente eg at panikken tok meg litt. Korleis skulle me klare dette? Ikkje har me tvillingar i nærmaste familie heller, så denne tanken hadde rett og slett aldri slått oss. Desverre var Marius på jobb denne dagen, så skjelven som eg var ringde eg han etter undersøkelsen og fortalte nyheten. Ein skrekkblanda fryd. Eit sjokk utan like. Men samtidig ein ubeskriveleg glede og eit stort håp om at denne gangen skulle og berre måtte det gå bra.

Tida fram mot fødsel prøvde me alt me kunne å gi all vår oppmerksomhet og fokus på Otilie og ha så mykje kvalitetstid med henne som overhodet mogleg.

Samtidig var det tungt å gå gravid med to, slik at me var ganske avhengig av hjelp til avlastning innimellom- for å få litt kvile. Ho var tidleg oppteken av babydukker. Men då ho mor vart gravid med tvillingar, skulle ho plutseleg ha med seg opptil fleire dukker på ein gang- både i senga, på tur, når ho såg på barnetv og overalt.

Me prøvde å forberede ho på det å få småsøsken, både ved å snakke mykje om det men også å lese bøker om det å bli storesøster. Det verka som ho gleda seg, utan at ho heilt forstod kva som var i vente. Ei flink og omsorgsfull storesøster kom ho uannsett til å bli, det var me aldri i tvil om.

Eg må berre få ta med ein episode i desember i fjor, som var noko av det verste eg har opplevd. Det å skrive her har jo alltid vært ein slags terapi-måte for meg å kunne bearbeide tankar og følelsar ved å kunne setje ord på ting. Det seies at stress og traumatiske opplevelsar gir ein auka risiko for spontanaborter og 5 månader på veg skjedde det noko som kunne ha trigga nettopp dette (men som heldigvis gjekk bra). Det var rundt juletider og rampenissen hadde laga koseleg nissesamling på kjøkkenet då Otilie vakna. Ho var i ekstase, hoppa og dansa- og formen var på topp! Etter ei koseleg morgenstund sendte eg ho i barnehagen.

Etter eit par timar får eg telefon om at ho hadde feber og måtte hentast. 38, 7 i feber. Då me kom heim sa ho at ho var trøytt og ville sove. Ho hadde ikkje kvilt endå denne dagen, så eg tok ho med inn på soverommet der det er kaldt og godt og gav henne ei flaske med kald drikke. Me låg inntil kvarandre og koste. Plutseleg når ho ligg der og drikk av flaska, dett flaska ned og Otilie stirrar opp i taket. Eg prøvde å snakke til henne, utan respons. Blikket var berre rett opp. Eg var aleine heime og frykten tok meg. Eg løfta henne opp, rista fortvila i ho og ropte på henne. Tårene pressa seg på. Kva var det som var i ferd med å skje!? Otilie vart blå i ansiktet og kroppen begynte å skjelve. Eg sprang febrilsk rundt i huset for å finne telefonen. Det var då eg ringde 113. Utruleg flinke, rolege og behagelege folk! Imotsetning til meg i andre enden av røyret. Full panikk. Eg tok henne med ut på trappa og la henne ned der for å beskrive alt eg såg-slik dei bad meg om. Sakte men sikkert kom det litt gurgle-lydar frå henne og ho vart meir og meir tilstede i blikket. Kor lang tid dette pågjekk veit eg heilt ærleg ikkje, sikkert berre eit par minutt- men det føltes som timar og eg kjende meg heilt hjelpeslaus. Ikkje nok med det, så hadde døra stått open og eg hadde heilt gløymt å tenkje på lille Dex som hadde benytta seg av sjansen til å ta seg ein spasertur på eigenhand. Heldigvis tok mamma og pappa seg av Dex og fann han i god behald nedforbi huset vårt- medan eg og Otilie for full fart på legekontoret og møtte ambulansen der. Ein traumatisk opplevelse som eg ikkje unnar nokon. Feberkrampe. Høyres så uskyldig ut men er frykteleg ekkelt når det står på. Eg burde jo ha gitt henne paracet med ein gong me kom heim, så dette har eg desverre klandra meg sjølv for i ettertid. Det var jo logisk at det var feberkrampe når eg tenkjer på det i etterkant, men der og då tok berre panikken meg heilt, eg skjønte ikkje kva som skjedde- og eg følte eg skulle miste det kjæraste eg har. Så med det så vil eg berre fram til at det å bli forelder er HEILT FANTASTISK på så mange måtar, samstundes som det er eit vanvittig ansvar og gir ein konstant frykt og angst for at noko vondt som dette skal skje våre kjære små. Heldigvis gjekk det bra med både Otilie, Dex og nurka i magen.

 Ellers var førjulstida ei kjempekoseleg tid, med daglege humoristiske besøk av rampenissen.

Me feira jul på hytta til svigers. Og til jul måtte ho jo sjølvsagt få seg eigne tvilling-babydukker. Ein gut og ei jente. Dette var stor stas. Stas var det også å få besøk av julenissen for fyrste gong. Me var svært spent på korleis dette møtet kom til å gå og om Otilie kom til å ta skrekken av det. Men neida, nissen kom å helste på under middagen og Otilie snudde seg så fint mot nissen og sa “eg ete” i det han kom bort og ville gi henne julegåve. Den gode julepølsa var altså hovudfokuset hennar. 

Og tenk kor tida flyr! Otilie har også fylt heile 2 år sidan sist! Her er nokre bilete frå dagen hennar då ho fekk ballbasseng som ho hadde ynskja seg. Me tek oss ofte i å “gløyme” kor liten du faktisk er, då du har eit språk utan like og ein forståelse som er heilt unik. Heldigvis har dette ført til at du tidleg har kunna setja ord på følelsar og tankar- samstundes som me kan forklare deg ting som du betre kan forstå. Dette har vært ein STOR fordel i overgangen frå å vera aleinebarn til å få ikkje berre eit men TO nye søsken på same tid. Du gode, hjelpsomme, herlege, skjønnaste, sta`aste, fornuftigaste og blidaste Otilie vår- du gjer oss så ufatteleg stolt! 

Når det gjeld min lille baby Dex, så har han fylt heile 9 år i år! Dette måtte sjølvsagt feirast med både bursdagssang frå Otilie og heimalaga hunde-kake. Men me har desverre måtta sendt Dex vekk på ferie til besteforeldra, då det vart for mykje den siste tida av svangersskapet. Heldigvis har me gode besteforeldre rundt oss som alltid er på tilbudsida for å kunne trø til og hjelpe oss <3 Så Dex bur framleis hos foreldra mine, då det er relativt hektiske dagar her i heimen. Men eg trur faktisk han har det betre der nett no, enn han hadde hatt det heime. Daglege turar, meir oppmerksomhet og meir ro rundt seg. Men savnet er stort! Og eg håpar me kan få han heim igjen når ting har roa seg litt. 

Så var den store dagen plutseleg her! Me skulle reise på sjukehuset å få ut tvillingane og Otilie skulle til besteforeldra. Avskjeden med Otilie denne dagen var mykje verre enn eg hadde forventa det kom til å bli. Eg skuldar litt på at ein er ekstra hormonell som gravid men.. Ein følelse av at eit kapittel i livet med kun henne- var over, ein følelse av at neste gong me såg henne skulle ho måtte “sloss” om oppmerksomheten vår med to andre og ein angst for korleis ho kom til å takle dette. Det er i slike augneblikk ein verkeleg ser kva ein betyr for kvarandre. Ungane våre blir vårt ALT <3

Eit kapittel var verkeleg over, men samtidig opna det seg eit heilt nytt og fantastisk. To perfekte små vesen kom til verden den 21.mars. Me var så stolte at me nesten sprakk. Milian kom fyrst ut og var ein del større enn “lillesøster”. Eit minutt etterpå kom Marie til verden og vegde 700 g mindre.  Eg sa det sist, men eg seier det igjen- den følelsen når ein for fyrste gong høyrer skrika til sine ferske små verdensborgerar er berre heilt ubeskriveleg. Gledestårer rann som berre det. No var livet berre HEILT komplett! <3 Plutseleg vart me ein familie på 5. Kven hadde trudd!? For 4 år sidan frøys eg ned egg i frykt om at eg ikkje kunne få barn etter stamcelletransplantasjonen. Her sit me den dag idag, utan å ha brukt nokre av dei nedfryste egga- med 3 perfekte små barn. Heldigvis har Marius vert lenge heime no etter fødselen for å hjelpe til. Og eg berre seier det- Milian, Marie og Otilie er utruleg heldige som har fått ein så god far som du. Og storesøster Otilie har teke den nye kvardagen utruleg fint! Ho er verdens beste storesøster som alltid hjelper til og berre vil dei små godt <3 Eg er altså berre så heldig!

Når det gjeld MS`en så var det eit skikkeleg dilemma om ein skulle ta koronavaksina eller ei. Dr.Fedorenko fraråda meg å ta den, medan dei her i Norge anbefalte alle gravide å ta den. Sjølv ynskja eg å ta den for ungane sin del- sidan dei kunne få beskyttelse allereie frå fødsel av. Men samstundes var det svært ubehageleg å setje den, når ein føler at ein spelar russisk rulett i forhold til å gjere sjukdommen aktiv igjen. Sjølv om eg har kjent på gamle symptom etter at tvillingane kom, viste siste MR at det var heilt uendra og stabile forhold i hjernen min. Det er nok kun stress og mangel på søvn som gjer at eg innimellom blir minna på sjukdommen. Og at det er travelt og lite søvn med tvillingar og ein toåring- det er det ikkje til å leggja skjul på. Men tru meg, det er SÅ verdt det.  

Mykje stress, lite søvn og hektiske dagar- men ein klarar det ein vil! Det er heller dobbel glede og dobbel kjærleik!

Mine tre skattar gir meg daglege dosar med både glede og kjærligheit – som eg aldri ville ha vert foruten! Ord kan rett og slett ikkje beskriva; kor takknemlege og heldige me faktisk er. 

Så med det vil eg avslutte med å sei: Aldri gi opp! Alt er mogleg!

Og viktigast av alt- ta vare på kvarandre <3 

 

På tide med ny oppdatering!

Eg beklagar for at det har gått så mange månader sidan forrige oppdatering, men det har vert så mykje andre ting å gjere på den siste tida!

Svangerskapet mitt gjekk eigentleg veldig fint (kan verkeleg ikkje klage) – men eg var mykje plaga av sterke kynnerar heile døgnet. Så eg fekk til slutt beskjed om at arbeidet kunne bli ein risiko for for tidleg fødsel. Fekk såå dårleg samvittigheit for ikkje å kunne ver i arbeid lenger. Planen og målet mitt var jo å arbeide heilt fram til termin.. Så akkurat det var litt nederlag, men eg prøvde allikevel å gjere ein innsats for barna i barnehagen og være til nytte for dei ansatte- sjølv om eg ikkje kunne være i barnehagen. Dermed lagde eg tosidige animasjonsfigurar (som kan henge i vindu) av alle dyrene i Hakkebakkeskogen. Dette skulle vera eit tema no på nyåret. Håpar ungane fekk glede av dei <3 Så eg hadde no litt å putle med om dagane sjølv og.

Ellers dulla eg mykje heime med å lage klart til lille gull sin ankomst. Eg starta tidleg med jula dette året, slik at alt skulle vera klart dersom det plutseleg skulle skje noko.

Gurimalla så me gleda oss til å få møta ho! Familiebilen vart kjøpt inn, rommet hennar vart innreda, veggane på barnerommet vart malt rosa, babyklær og leiker blei vaska, alt av utstyr handla inn og både seng og vugge stod no klar! No gjenstod det berre henne.

Det var ufatteleg merkeleg å tenkje på at me snart skulle få møte henne. Eg levde konstant i ei babyboble der alt av tankar handla om henne. “Korleis såg ho ut? Kven kom ho til å ligne på? Korleis kom ho til å vera? Korleis skulle dette eigentleg gå (frå kun oss to til ein familie på tre)? Korleis kom eg til å bli som forelder?”

Ho var svært aktiv inne i magen den siste tida! Nokre voldsomme bevegelsar og spark! Og då kynnerane kom- kunne me sjå akkurat korleis ho låg inne i magen (for magen stramma seg rundt heile henne). Savnar faktisk det å kjenne liv i magen – sjølv om ho haldt meg vaken fleire netter. Det var både ein merkeleg – men samtidig usedvanleg herleg følelse.

22.november var eg så heldig å fekk arrangert babyshower for! Eg trudde og fekk beskjed om at eg skulle på tacokveld hos Elise med berre meg og ho- og då eg kom fram var det plutseleg ein heil gjeng der. Ein gjeng med herlege folk! FOR ein koseleg kveld me hadde <3 Mat og kaker i lange banar! For ikkje å snakke om nydelege gåver og bleiekake! Og mi kjære Johanne hadde tatt turen heilt frå Trondheim, berre for dette! Så fantastisk rørandes <3 Tusen takk for ein minnerik kveld, alle! 

Eg og Elise hadde også vår faste juletradisjon med pepperkake-baking ein kveld. Lagde ein haug med både pepperkaker og kakemenn! Så koseleg <3 

Så skjedde mirakelet! På morgonen den 18.desember kom vesle jenta vår til verden. Frisk og rask! Eg får heilt frysningar berre av å skrive dette. Jenta vår.. Tenk det! Me har plutseleg blitt foreldre til verdens herlegaste jente. Det å høyra ditt fyrste skrik då du kom utav magen var heilt fantastisk! For ikkje å snakke om då dei viste deg til oss for fyrste gong. Tårene rann av stolthet og takknemlighet <3 

Det er heilt umogleg å beskrive den følelsen det er å bli mor- men som alle andre mødre kjenner godt til. Har alltid tenkt at det høyres så klisje ut med at “ein blei forelska ved fyrste augneblikk”- men her har eg endra meining. Det er absolutt mogleg og eit verkeleg tilfelle her. Du tok oss med storm, lille Otilie <3 Både eg og pappa føler oss SÅ heldige som har fått nettopp DEG! 

Så uskyldig, liten og perfekt. Tenk at du har budd inni kroppen til mams i 9 månader! 

Me var fire døgn på sjukehuset, før me reiste heim igjen. Kom heim dagen før litle julafta. Det var ganske så merkeleg å skulle ta henne med seg heim frå sjukehuset ja. Tenk at denne litle skjønne babyen no var kun vår. 

Våre gode foreldre hadde våre innom å fylt opp kjøleskapet med herleg mat, pluss flotte gåver og kort på kjøkkenbordet. Så me kom heim til ein juleklar heim, sjølv om jula kom litt brått på. 

Me er framleis så forelska at det er umogleg å setja ord på det. Du lyser opp kvardagen vår! Kan sitja heile dagane å berre sjå på deg. Om kveldane når du har lagt deg- tar me oss fleire gongar i at me sit å ser på bilder/filmar av deg og gler oss til du vaknar igjen neste dag. 

Juletida gjekk altså i mykje babykos og familiebesøk. Herleg tid! Då pappa Marius reiste på fyrste jobbtur etter at Otilie kom til verden, fekk eg kjempegod hjelp frå alle i familien vår! Så det gjekk overraskande bra! Kva skulle eg gjort uten den fantastiske gjengen eg har rundt meg heile tida?! <3

De lurar også kanskje på korleis Dex har teke dette med å bli storebror? Det har også gått overraskande bra!

Han skjønte svært lite ved fyrste introduksjon og var ganske så skeptisk til babyen, men samtidig plutseleg SVÆRT kosete/klengete med både meg og Marius. Han ante nok fare på ferde då ja..

Men han har vert SÅ flink storebror. Ligg alltid å passar på henne når ho søv.

Skal alltid gå utav bilen samtidig som henne og sjå til at ho kjem på plass (står å ventar på at me tar ut bilstolen – dersom han kjem utav før henne). Sjølv om det står mat på bordet ( og han er nokså matvrak) – så ligg han heller utanfor soveromsdøra hennar og lyttar etter om ho har det bra.

Han skal alltid ha kontroll på kor ho er- og vert nesten stressa dersom han ikkje ser eller finn henne. Når me er ute på trilletur, vil han helst liggja rett under henne i vogna. Der har han full oversikt og kontroll.

Så han er ganske så skjønn! <3 Men det blir desverre ikkje mykje oppmerksomhet på han lenger, slik som før. No må han dele vår fulle oppmerksomhet med litlesøster. Har litt vondt av han når det gjeld akkurat dette. Men slik blir det. No er vesla prioriteten og den nye sjefen i hus.Trur han blir vane med dette også etterkvart. Så no har eg plutseleg “to baby-ar” i hus.

Det er til tider nesten meir arbeid med Dex`n på nattestid/morgonen, enn lillesøster. Ho er stort sett veldig roleg og søv mykje! <3

Mange med MS får ofte nye angrep (attakk) etter svangerskap og fødsel- sidan det er ein rimeleg stor påkjenning for kroppen. Dette håpar eg ikkje skal skje i mitt tilfelle, med tanke på at eg har teke behandling og fått eit “nytt” immunforsvar. Men eg skal ærleg innrømme at eg kjenner på nokre gamle symptom igjen- på dagar som er tøffare enn andre. Når eg er ganske så sliten. Dette trur eg skylder mangel på søvn og ein del stress. Håpar i allefall at det er ei slik forklaring. Og det er jo faktisk reelt for oss- at skadane som er der kan få symptoma til å blusse opp igjen når kroppen går på reservetanken. Eg hadde faktisk ein liten episode med tåkesyn igjen no etter nyttår- der eg vart sendt til Haugesund sjukehus igjen på sjekk. Fekk jo litt frysningar då, sidan det er slik eg har oppdaga to tidlegare angrep. Heldigvis så viste det seg å kun vera betennelse på augnelokket og tørre auge (noko som er heilt ufarleg og kan lett behandlast). FOR ein lettelse! No skal eg ta ny MR igjen i vår, så då får me kryssa fingrane og håpe på gode nyheter i år også =)

Så sjølv om eg har teke behandling og sjukdommen er stagnert- så ligg det (og vil nok alltid vera) ein liten bekymring langt i meg, om noko nytt er på gang igjen eller vil skje. MEN akkurat det tenkjer eg ikkje ofte på- heldigvis! Og no har eg eit heilt anna fokus i livet. Nemleg dotter vår. 

Livet smiler no som aldri før. Kven hadde trudd? Vart alvorleg sjuk i 2016, fekk avslag på stamcellebehandling i Norge i 2017 og bestemte meg då for å søke i Russland, egguttak og nedfrysning i forbindelse med fare for sterilitet- i februar 2018, stamcellebehandling i april 2018- der eg vart “frisk” igjen og mamma i 2019 til verdens skjønnaste jente. Altså, det kan jo verkeleg ikkje bli betre enn dette. Eg føler meg SÅ heldig og stolt. Otilie lyser verkeleg opp kvardagen vår og me skal nyte kvart sekund me har ilag <3 Eg skal gjere ALT i mi makt for at ho skal få så god oppvekst som overhodet mogleg! <3 

Ta vare på kvarandre <3 Og nyt tida ein har ilag- for tida flyr altfor fort!

 

No er det lenge sidan eg har oppdatert bloggen. Mykje på grunn av at det går så fint for tida og det er lite nytt på “sjuke-fronten”. MEN! Eg har allikevel mykje kjekt å fortelje 😀 

* TROMMEVIRVEL* 

Eg har nemleg fått meg nytt vikariat frå hausten av 🙂 Då startar eg i 50 % stilling hos Bakken barnehage, i tillegg til å fortsette med studiet mitt “Barn med særskilte behov”. Dette gledar eg meg heilt vilt til 🙂 Endeleg er eg tilbake i arbeidslivet igjen og slepp å gå heime heile dagane. Berre håpar at eg no klarar å “sjonglere fleire ballar i lufta” med både arbeid og studie- men eg har trua! Dette skal gå bra! Har allereie vert litt vikar der og fått blitt kjent med nokre av barna og dei kjekke ansatte <3 

Det som ikkje er så kjekt, er at søster mi og familien er flytta eit år til Spania no… Det syns eg var veldig tungt. Men, eg veit at dei kjem til å storkose seg og at dette vil bli ein opplevelse for livet- og det unnar eg dei verkeleg! Saknet kjem allikevel til å vera stort! Gler meg allereie som ein unge til dei kjem heim igjen til jul- tante har allereie starta nedtellinga! <3 

Ferien til Marius og meg i år, vart bilferie og campingtur til Mo i Rana.

Der skulle Marius køyre banesykkel på Artic Circle Raceway. Heile familien var med. Dex var heilt eineståande i buret sitt når me kjørte oppover. Fleire timar i bil og han klagde ikkje et sekund- men sov derimot mesteparten av tida. 

Me hadde mange kjekke stopp der me åt god mat og fekk strekt på beina samstundes som me heile vegen fekk sjå og oppleve nye stader. Kjekt å få oppleve det å feriere i eige land også!

Me hadde 3 overnattingar på veg opp til Mo i Rana, og to overnatttingar på veg heim. På veg oppover overnatta me  ei natt på Beitostølen.

Denne eine dagen bestemte me oss for å gå ein skikkeleg fjelltur og hadde søkt opp fjellet “Bitihorn”. Ingen av oss visste at me tok den tyngste og brattaste vegen opp, men kanskje like greit at me ikkje visste dette på forhånd.

Me kom oss iallefall opp- alle tre 😀 Dex imponerte! Heile turen var 13 km lang. Men FOR ein utsikt! Anbefalar alle å gå opp her 🙂 Men, hugs å gå opp rett veg 😉 

 

Her er me framme i Mo i Rana.

Her budde me i 5 dagar på campingen, midt i sentrum av sjølve banen. Me campa i hengaren til Marius, med både varmeovn og seng- så det gjekk veldig fint!

Utforbi hadde me telt til solstolar og bord. Det kom godt med, då det regna dei fyrste dagane. Ganske så surt! Men Marius køyrde på banen allikevel- galningen!

Han storkosa seg med denne treninga! Kjekt også for meg å få vera med å sjå kva han reiser på kvart år og korleis det er arrangert.

Dex`n er med pappan i pitboxen for å skru. 

Her går me kveldstur rundt banen. Litt over 3 km lang. 

Køyring frå 09.00-19.00 kvar dag. Kanskje eg også må ta lappen ein gong? Såg faktisk litt kjekt ut! Mens pappen køyrde, kosa eg og Dex oss med turar, serie på Ipad inni hengaren, sudoku og kabal.

På kveldstid etter køyring grilla me middag/kveldsmat og kosa oss med kortspel. Heldigvis kom finveret til slutt og me kunne sitja ute å nyte sola 😀 Det var faktisk nærmare 30 grader fleire dagar- så fantastisk herleg! 

På veg heimover var det aldeles nydeleg vær! Så me tok ein dag i Trondheim og var turistar i eige land. Fantastisk flott by! Fyrst tok me lunsj på Egon i Tyholt-tårnet 🙂 DEN utsikten!

Så var me innom Nidarosdomen. For ei kyrkje og eit arbeid som er lagt ned i dette! Tilogmed Dex verka imponert 😉 

Så tok me turen innom Bakklandet før me besøkte Kristiansten festning. Ein herleg dag ilag med mine absolutt favorittar <3 

 

Denne mini-ferien har vert veldig kjekk! TUSEN TAKK for mange kjekke minner og latterkramper, Marius <3 Ferien har også vert veldig spesiell og ein som me begge alltid kjem til å hugse, fordi ….. 

Det var på denne ferien at eg verkeleg begynte å kjenne liv i magen for fullt- for fyrste gong. Fleire svake spark til dagen. Denne følelsen kan ikkje beskrivast med ord <3 

Me skal nemleg bli foreldre, for dei som ikkje har fått det med seg allereie 😀 Eg er litt over 4 mnd på veg! 

Tenk at kun eit år etter behandling, skjedde plutseleg mirakelet eg så lenge hadde drøymt om 😀 Og det skjedde heilt naturleg! Me slapp å bruke dei egga som eg fryste ned på Rikshospitalet i Oslo!

Dr. Fedorenko vart sjølvsagt ein av dei fyrste som fekk veta nyheten og han blei sååå glad på våre vegner <3 Gleder meg SÅNN til å kunne introdusere dei for kvarandre! Vårt lille alt og min livsreddar! 

Rart å sjå tilbake på avis-artiklane om året som gjekk, der eg også uttalte meg om mitt aller største ynskje i framtida. Og allereie no er det i ferd med å gå i oppfyllelse! <3 

No som eg hadde fått gode nyheter i Russland der sjukdommen er stagnert og ingen fleire arr på MR, trudde eg verkeleg ikkje livet kunne bli betre. Men der tok eg grådig feil. No smiler livet som aldri før. Eg føler meg så privilegert som får oppleve alt dette. Fyrst det varmebadet av all kjærleik og støtte gjennom den tøffaste tida i livet mitt- frå dåke alle- til no å få oppleve dette. Eg veit at det er inga sjølvfølge – verken at eg har fått stagnert sjukdommen eller klart å bli gravid på naturleg måte. Men nettopp difor er det ein så utruleg fantastisk følelse! Vår lille familie på “3” skal bli til 4! <3

Me gler oss heilt vilt til desember <3 Både fordi mi kjære søster og nevøar kjem heim, men også fordi då får me forhåpentlegvis møta vårt lille gull for fyrste gong! Dette blir verdens beste julegåve! Kryssar alt eg har for at alt vil gå bra 🙂 

Ta vare på kvarandre <3 Og hugs at tunge og tøffe stunder i livet varar ikkje evig! Det fins alltid håp! 

No er det gått ei veke sidan eg kom heim frå Russland med fantastiske nyheter 🙂 

Mange har nok lese saka i Sunnhordland avis. Men eg ville allikevel dele denne fantastiske opplevinga med dåke innpå her også, for dei som ynskjer å høyre om heile opphaldet 🙂 

Turen starta allerede på onsdagen då eg reiste til Flesland og tok inn på Scandic hotell for overnatting. Eg kunne sjølvsagt ha reist TIDLEG på torsdags morgon og fremdeles ha rukket flyet som skulle gå 09.20. Men eg veit at då hadde eg stressa mykje, og stress skal eg no unngå så langt det er mogleg.

Difor var dette eit ypperleg alternativ 🙂 

Kvelden blei tilbragt i den fantastisk gode hotellsenga saman med mine trufaste oppmuntringsobjekt- Pepsi Max og Ostepopp! Dette fekk absolutt roa ned nervene 🙂

Så kom torsdagen og flyet gjekk frå Flesland til Oslo kl 09.20. Men eg hadde no GOD TID til ein lang og god hotell-frokost <3

Landa i Oslo ca 10.15. Der møtte eg mi kjære stamcellesøster fyrst. Gjensynsglede delux! Dette måtte feirast med eit godt glas rosevin! 

Så traff me også Øyvind, som verken eg eller Ingrid kjente noko særleg frå før. Men me hadde jo same type bakgrunn og møttes så vidt i fjor på sjukehuset. Kjemien var heldigvis veldig god og me blei godt kjent på denne turen alle tre 🙂 Kjempekjekke begge to! <3 

Flyet vårt til Moskva gjekk kl 13.00. På flyet kosa me oss med kortspel, papirfly, korttriks og god mat.

 

Spente som fy var me heile gjengen! Etter 2,5 time landa me i Russland. Verkeleg rart å vera tilbake. Men misforstå meg rett, rart på ein veldig god måte. Det tok lang tid ut av flyet og frå flyet til sjølve flyplassen (måtte ta ein stappfulle buss)- så skjønnaste Alexey som skulle hente oss hadde venta i over 45 min stakkars. Men allikevel var han like blid når han såg oss og møtte oss med gode ord og klemmar! Fantastisk kjekt å treffa han igjen! Taxituren frå flyplassen til hotellet, saman med Alexey var ein fornøyelse! Han lærte oss relevante russiske ord og uttrykk og me lærte han norske uttrykk. Morosamt! 

Då me kom fram til hotellet i halv 7 tida, var me ganske så trøtte heile gjengen. Men vart servert gratis champagne ved ankomst og bagasjen vår blei båren heilt fram til døra. Service altså!

Så det vart ein roleg kveld på hotellet. Me åt ein fantastisk god middag i restauranten på hotellet etterfulgt av god vin og andre gode drinkar.

Klokka blei vel nærmare 03.00 før eg og Ingrid klarte å roa nervane og sovna. Klokka 06.00. skulle me opp igjen. For planen neste dag var at eg skulle fyrst ut i ilden kl 08.00 med MR, så skulle dei to andre frå kl 13.00 og utover. Men snille som dei er, bestemte dei seg for at me skulle reisa ilag til sjukehuset neste morgon – så skulle dei heller vente der ilag med meg <3 

Fredagen kom og Anastasia (sjukepleiar) sendte meg melding når drosjesjåføren våras stod klar utforbi hotellet. Så var me på veg til sjukehuset igjen. Ubeskriveleg følelse. Nervene var i spenn. Pulsen var skyhøg! Drosjen stoppa like ved sjukehuset.

Denne gangen var det visst ein ny inngang til sjukehuset, men heldigvis same gode gamle Anastasia som lyste opp i døropninga når me ankom. Ho klemte oss alle og sa “You look so different!”. 

Deretter blei me vist inn på eit venterom. Men me skulle ikkje venta lenge. For plutseleg var det klart for MR-en min. Her satt me å venta på kvarandre utanfor rommet der MR-maskina er. 

Då eg kom inn og skulle til å leggja meg ned på benken i MR-maskina, kjende eg plutseleg ei sterk dragning/strømning frå hovudet og mot maskina. Eg tenkte kanskje at ho dama som stod bak meg hadde festa nokre ledningar til hovudet mitt som drog litt, sjølv om eg ikkje forstod heilt kvifor. Men det tok ikkje lange tida, så fekk me heldigvis oppklart mysteriet. Ho ropa plutseleg “No, no, no, heavy metall!” og drog ut eine fliseklemma som eg hadde gløymt i håret og sprang ut av rommet med denne. No var ledningen frå hovudet plutseleg utav igjen, HAHA! Wops, hadde visst ikkje tatt av meg alt av metall. Så hugs folkens, piercingar og andre objekt av metall må takast av! Det var ein skikkeleg merkeleg opplevelse å kunna kjenna den sterke dragningen. 

Så fekk eg hjelmen over hovudet, musikk på øyra, kontrast inn i armen og blei køyrt inn i maskina. Sidan eg sov 3 timar natta før, var dette eit ypperleg tidspunkt til å ta seg ein times blund. Sov som ein stein! 

I gangen etterpå møtte eg Ingrid som var neste mann. Me gav kvarandre ein god klem. 

Ingrid fekk også tatt seg ein god kvil i maskina, men så måtte me vente nokre timar før det var Øyvind sin tur. Dermed gjekk me på utkikk etter ein restaurant for å ete ein skikkeleg frokost/lunsj. Men i Russland er det heilt umogleg å sjå kva som er inni bygningane, utan at du forstår russisk. Ingen skilt eller bilete av kva som befinner seg i dei ulike bygningane og ingen snakkar heller engelsk. Etter ein lang tur på jakt etter restaurant, gav me opp. Me handla heller mat på den eine daglegvarebutikken som me kjente til og tok med oss maten tilbake til sjukehuset. 

Me gjekk inn på avdelinga der me låg i fjor. Gangen med det gamle rommet mitt. Så rart å vere tilbake.

Den grøne sofaen der eg og Ingrid møttes og snakte for fyrste gong, under behandlinga i fjor <3

Anastasia kom og møtte oss og viste oss inn til Dr.Fedorenko med ein gang for å få helse på. Han lyste opp og klemte oss alle. Fantastisk godt å sjå han igjen! Så tok me turen lenger inn på avdelinga, der me blei transplantert i fjor. Dette er ei lukka avdeling.

For å kome inn her måtte me ha på oss fullt beskyttelsesutstyr for å forhindre å dra med oss smitte og bakteriar inn til pasientane som var der. Her vart det gjensynsglede med både vaskedamene, sjukepleiarane- spesielt Anna, og dei andre skjønne damene som serverte oss mat til oss i fjor <3 

Då det var tid for Øyvind sin MR, tok eg og Ingrid turen inn til ei norsk dame som var pasient der no, ho heitte Katja. Dette var eit sterkt møte. Ho fekk no cellegift, men var allikevel kjempepositiv til det som var i vente. Følelsane, bekymringane og tankane eg sjølv hadde rundt denne tida i prosessen mi i fjor, kom no snikande tilbake. Men for ei sterk og fantastisk kjekk dame! Det var så godt å kunne snakke med ho og betrygge ho på det som var i vente. Ho overtok også to av hodeplaggene mine, som eg hadde med meg frå Noreg. Det var også veldig givande å kunne føla seg som eit sunt og friskt levande eksempel, no eit år etter behandling, for dei andre som akkurat no gjekk gjennom same behandling som oss. Samstundes var det også både vondt og trist å sjå realiteten i augo, der me kom over eit tilfelle der ein pasient var så hardt ramma av sjukdommen, at dei måtte hjelpa han til sengs. Eg seier berre- jo før, jo betre. Får ikkje sagt det nok. Så glad for at me var tidleg ute med denne behandlinga! Kjempetrist at det skal måtte gå så langt før Noreg våknar opp og er villig til å tilby denne behandlinga i heimlandet vårt. Ei behandling som verkeleg kan redde liv.. 

Så var det tid for alvorets samtale! Eg og Ingrid var fyrst ut. Legen starta med å snakka om meg og mine resultat. “Very good news!”… “No new lesions, and some of your lesions in your brain has actually regressed”. Eg hadde jo håpa på dette svaret at det ikkje var kome noko nytt, men bekymringane mine den siste tida hadde teke heilt overhand. Så å få høyra dette frå Fedorenko no, var berre heilt ubeskriveleg magisk. Tårene berre rann. Eg kunne ikkje noko for det. Dei rann som om det var noko kjempetrist som hadde skjedd. Men det var jo det absolutt motsatte. Eg hadde vunnet i helselotto! Men aldri hadde eg reagert på denne måten før, med gledestårer på dette nivået! Eg fekk også beskjed om at eg var gått ned på EDSS-skalaen der eg før behandling låg på 2,5 og no eit år etterpå ligg på kun 1. Eg såg no bort på Ingrid som satt ved siden av meg og ho også satt der å grein, på mine vegne <3 Eg som hadde SÅ mange spørsmål til legen, no hadde eg plutseleg ingen lenger. Jo, eg måtte jo spørje kor mange år det måtte gå før ein kunne bekrefte at behandlinga hadde vert vellykka. Han svara: “I can say it safe now, you are now MS free, Karina”. Heilt ubeskriveleg!! 

Så var det Ingrid sin tur, og samtalen starta sameleis. Kun gode nyheter! No var det reine grineorkesteret her inne. Hos henne var faktisk også heile 9 lesjoner heilt vekke!! Utruleg <3 Såå glad på hennas vegne! Me avslutta den fine stunda saman med legen med bildetaking og gruppeklem. Då me kom ut frå kontoret hans klarte me ikkje halde følelsane tilbake. Me klemte og me grein. Dei stakkars vaskedamene som gjekk forbi trudde sikkert me hadde fått dødsdommen slik som me såg ut, men me smilte jo!! Var berre heilt tårevåte av glede. Eg fekk med ein gong eit stort behov for å ringja heim på facetime til mamma og pappa. Men det var ikkje mange ord eg klarte å formidla her heller, følelsane tok heilt overhand. Så godt å kunne meddele den fantastiske nyheten med dei. Og eg såg at dei også var glad på mine vegne. 

No var det berre Øyvind sin samtale som gjenstod. Eg kjente at eg klarte ikkje heilt å glede meg 100 % over resultata enda, når eg visste at ein av oss framleis kunne få dårlege nyheter. Så eg var kjempenervøs på hans vegne og fekk heilt klump i magen då han gjekk inn til legen. Eg og Ingrid satt spent å venta. Plutseleg kom Fedorenko ut igjen frå kontoret og gjekk inn på eit anna rom for å hente noko. Me skjøna ingenting og fekk heilt panikk. Tenkte sjølvsagt det verste at no var det noko gale her. Så me skynda oss bort til kontoret til Fedorenko der Øyvind satt, for å sjekke ståa og forsikre oss om at han hadde det bra. Han fortalte at han hadde fått konstatert kronisk bihulebetennelse og måtte få antibiotika for dette, det var det Fedorenko skulle hente. Dei andre resultata hadde han ikkje fått enda. Me pusta letta ut begge to og ønska han fortsatt lukka til, før me gjekk tilbake til ventesofaen. 

Så kom han ut med resultatet! Ingen nye lesjoner hos han heller! MS progresjonen har stoppa opp hos alle tre. Og hos han hadde faktisk også heile 10 lesjonar gått vekk! Heilt fantastisk <3 SÅ glad på hans vegne også! NO kunne me endeleg juble og feire, heile gjengen!! 

Det var faktisk ganske vemodigt å sei hadet til Fedorenko og Anastasia igjen. Men dei fekk begge utdelt heimalaga kort med tekst og bilete av meg og dei i fjor og Fedorenko fekk seg også ein norsk melkesjokolade 🙂 

Eg vil faktisk mykje heller ta MR kontroll i Moskva til neste år også, enn her heime i Noreg. Stoler mykje meir på resultata her enn heime. Då eg spurte Fedorenko om dette arret i nakken min fortsatt var vekke, nikka han men sa at “it is a small scar”. Eg forstod ikkje korleis det kunne vera eit arr hvis lesjonen faktisk var vekke. Men brukte ikkje mykje energi på å fundere over dette, med så gode nyheter som eg hadde fått. Det var ikkje før eg kom heim og samanlikna arka frå i år og i fjor at eg oppdaga at arret i nakken framleis var der. Difor sa Fedorenko at det var eit lite arr der endå. Dette var dermed ein misforståelse her heime i Noreg, diverre. Dei hadde ikkje sett denne på forrige MR.

MEN, eg skal ikkje la dette oppta tankane mine lenger! Eg hadde ikkje fått nokon nye lesjonar og nokre av dei eg hadde i hjernen har minska- så sånn sett er det BERRE gode nyheter!! 😀 Den lesjonen i nakken min var også kun ein risiko når sjukdommen var aktiv, ikkje no når den er stoppa opp. Skadane frå sjukdommen vil eg nok alltid ha, så heilt friskmeldt blir eg nok aldri igjen (sidan MS er ein kronisk og livslang sjukdom). Men så lenge det ikkje blir fleire arr og skadar så skal eg vera SÅ takknemleg og glad! 😀 Ingenting kan toppa denne fantastiske følelsen som eg har fått på denne turen!! Og man skal tenke at man er heilt MS fri, for dette verkar inn på psyken og kroppen generelt. Og så lenge behandlinga no har stoppa vidare utvikling av sjukdommen, så har eg lov å seia at eg er MS fri 😀 Heilt friskmeldt eller ei! MS kødda med feil dame 😉 Eg vann! Arra mine er no kun ussle kampsår i krigen mot å ta tilbake kontrollen på livet mitt!  

Då eg kom heim til hotellet ringde eg også til svigermor og familien der, for å meddele nyheten. Dette var også veldig sterkt. Så fantastisk godt å sjå kor genuint glad folk blir på mine vegne, det betyr så ufatteleg mykje <3

Denne kvelden ville me ete middag på restauranten på hotellet IGJEN, sidan det var så innmari god mat her dagen før. Eg bestilte heile to hovudrettar denne kvelden, ja for no skulle det feirast! 🙂

Denne kvelden hadde eg også særdeles hell i uhell. Eg klarte å gå ifrå lommeboka mi på toalettet og då eg 5 minutter etterpå merka det og skulle springa tilbake, oppdaga eg at lommeboka framleis låg på samme plass som eg la den ifrå meg (HELDIGVIS!). Men, kontantane var vekke. Så det var ei fornøyd ukjent dame som gjekk ut ifrå toalettet denne kvelden 2000 RUB rikare. Heldigvis hadde eg ikkje teke ut meir. Menmen, 2000 RUB er berre litt over 200 kr- så dette skulle eg ikkje la øydelegge kvelden og feiringa mi! Det vart ein sein kveld i godt lag, dette også 🙂 

På lørdagen hadde eg og Ingrid oss ei god treningsøkt på formiddagen, før me alle tre tok taxi inn til sentrum på ettermiddag/kveld.

Dusja og stelt- klar for vår siste kveld i Moskva!

Me hadde litt problemar med taxisjåføren som ikkje snakka eit ord engelsk og som ikkje forstod kor me ville. Men me køyrde etter både GPS-en hans og Øyvind sin, så me fann fram til slutt 🙂

Me hadde nemleg sitt oss ut ein restaurant som hadde fått gode tilbakemeldingar. Og no skjønna me kvifor. Fantastisk god mat!! Sjekk dette herremåltidet!

 

Servitøren kunne ikkje mykje engelsk han heller, men me brukte ein oversettelses-app og det funka fint- sjølv om det tok litt ekstra tid! 🙂 

Seinare på kvelden prøvde me oss på ein uteplass som me fekk anbefalt frå ei av sjukepleiarane på sjukehuset. Her var det god stemning! 🙂 Og eg som var så skeptisk til å gå ut på byn i Russland, fekk bekrefta at dette var faktisk veldig trygt. Vaktar og politi overalt! Så det blei ein veldig kjekk og vellykka kveld dette også! 😀 

Ganske reduserte og trøytte, var me allikevel klar for heimreis på søndagen. Idag var verkeleg den perfekte dagen for roomservice, då me heller sov frampå enn å stå opp til frokosten!

Heldigvis var det Alexey som køyrde oss frå hotellet til flyplassen også, så det var jo absolutt ein oppkvikkar! Han er så koseleg 🙂 Også han fekk eit heimalaga kort frå meg med bilete av oss i fjor 🙂 Det er viktig for meg at dei veit at dei gjer ein så viktig og god jobb, så betyr SÅ mykje for oss pasientar <3 

Det vart ein lang dag med reising for oss alle på søndagen! Eg klarte tilogmed å akkurat miste flyet mitt frå Oslo til Bergen. Så eg måtte vente på neste fly. Litt hektisk og stress! Var ikkje heime før natt til mandag. DEN gjensynsgleden med lille Dex som låg å venta på meg. Hoppande glad for å sjå kvarandre, begge to! <3 <3 

Ganske så sliten etter reising la eg med med verdens beste venn, Dex <3  Dagen etterpå vart også ganske så hektisk med fleire telefonar frå media og utpakking og diverse. Men FOR ein kjekk tur! Ville absolutt ikkje ha vert foruten! For nokon resultat me har fått, altså !! <3 Minner for livet! Tusen takk for turen, Øyvind & Ingrid <3 

Skulle berre verkeleg ynskje at Marius var heime med meg no! Så kunne me feirt at no er sjukdommen stoppa opp, enn så lenge! <3 Men heldigvis er det ikkje så lenge til han kjem heim! Skal bli så godt å få han heim <3 

No i tida etter heimkomst har eg berre nytt det fine vår-veret og livet generelt! Mange flotte fjellturar ilag med mamma, treningsøkter på treningssenteret, joggeturar med storesysto på kveldstid og terrassekos med Dex i sola! 

 

Nok ein gong vil eg benytte sjansen min her til å takka for alle gode helsingar og meldingar eg har fått i anledning MR-resultata i Russland. Det betyr enormt! TUSEN HJERTELEG TAKK <3 

Også ynskjer eg alle ei fantastisk fin påsketid!

Ta vare på kvarandre <3

 

 

 

 

No i helga var Marius og eg på Vågsli ilag med svigers 🙂 Det var sååå avslappandes og kos! ❤

Godt å kunna senka skuldrene og tenka på litt andre ting no rett før avreise.. Me hadde to heilt fantastiske daga på langrenn-ski, med begge hundane! 🙂

Dex’en fekk sitta i ryggsekken på slutten når beina var lei 🙂 Nett som ein liten baby han vettu, lever det glade liv!

Elles fekk me servert fantastisk god mat, hadde bålkos og kjekke kveldsstunder med både yatzy, kortspel og mykje latter! 😀 Tusen takk for ein fantastisk kjekke tur, Sissel, Lars & Marius ❤

På mandag samla eg heile gjengen til familiekaffi hos oss 🙂 Dette fordi eg gjekk glipp av fredagskaffien i helga (Haalands-tradisjonen) og fordi det ikkje vert fredagskaffi no i helga. Såå kos å samlast 🙂 Familietid er rett og slett medisin i seg sjølv!

Eg klarte også forresten å ta ein aprilsnarr på Ingrid (som eg skal reisa med)! Huff stakkars.. 😂 Eg skreiv at eg hadde fått mail frå sjukehuset der borte om at det herja stort utbrudd av meslinga og at me derfor måtte utsetta turen. Ho gjekk fem på vettu! Hehe så gøy ❤ Men kunne ikkje drøya det for lenge før eg avslørte spøken 🙂

Igår var dermed den store pakkedagen før middagsdate og avslappings med verdens beste ❤ 

I dag har eg brukt heile formiddagen på treningssenteret-  sidan det sikkert blir ein god treningspause no i helga. God terapi for sjela!

No ligg eg på hotellrommet på Flesland og er klar til avreise imorgon tidleg. Eller, klar og klar- så klar som eg kan bli, kan ein vel sei. Prøvar å roe nervene med Pepsi Max og ostepopp 🙂 Det hjelper! Gledar meg ihel til sjølve turen og å møta alle folka igjen, men gruar meg også ihel til alvorets time.

For sjølv om det meste tyder på at behandlinga har vert vellykka, er det ikkje til å unngå å bli bekymra når ein kjenne på nye ubehag i kroppen. For andre utan MS kan dette vere så mangt og det kan det sjølvsagt for oss også. Men me med MS har fått beskjed om å ringja MS-attakk telefonen når eit nytt symptom melder seg over lengre tid. Dette kan nemleg vera såkalla attakk, når immunforsvaret vårt plutseleg angrip det sentrale nervesystemet. Dette heng godt igjen, sjølv om eg no forhåpentligvis har stoppa opp sjukdomsutviklinga. Ein blir automatisk på vakt når ein kjenner på noko nytt ubehag og blir dermed ekstra engstelig. Sjølv om eg prøver alt eg kan å tenkja så positivt som overhodet mogleg. Det er ikkje alltid like lett.

Også med eit heilt ferskt immunforsvar som eg har no, er det vanskeleg å veta kva ein tåler av feber og infeksjonar osv før det blir alvorleg. Det er også ein bekymringsfaktor. Også gjer jo som sagt stress alt verre. Mange tenkjer også at eg hadde vel merka det om det skulle ha vært noko? Ja, ein skulle jo tru det. Kanskje, kanskje ikkje. For både eg og Ingrid har hatt attakk/angrep med nye flekkar utan å ha hatt eit einaste symptom eller anelse om dette- før MR bildene kom. Det er det som er skremmande.

Så ja, eg er bekymra sjølv om eg innerst inne har trua på og vil tenkja at dette skal gå bra. Og heilt ærleg så føler eg også på eit visst ansvar for at behandlinga skal ha vert vellykka, i forhold til alle dåke fantastiske folk som har bidratt og gjort det mogleg for meg å gjennomføra ❤ Utan dåke, hadde eg ikkje vert der eg er idag- det er berre heilt sikkert! Uannsett kva MR-bildene viser! Så nok ein gong: Tusen hjerteleg takk for all støtte det siste året! Eg kryssar no fingrar og bein og gler meg til å forhåpentligvis kunna meddela positive nyheter til dåke på fredag! 😀

Eg kjem nok forresten til å oppdatere jevnleg på instagramstoryen min no desse neste dagane, for dei som ynskjer å følgja med der: kariinahaaland 🙂

Ta vare på kvarandre <3

Fyttikatta som tida flyr! Skal ikkje tilbake før i april 2019, var det ei som tenkte for vel et år sidan.. Kor blei dei månadane av? No er det snart gått eit heilt år sidan eg tok behandlinga! Nærmar meg 11 mnd post! Heilt vilt å tenkja på..

Kva har skjedd og korleis er formen, lurar dåke kanskje på.. Det har jo faktisk gått heile to mnd sidan forrige innlegg ser eg no- beklagar dette! Men det har nemleg ikkje vært så mykje “nytt” å koma med. Studiet mitt går strålande! Så langt har eg fått tre A-ar og fire B-ar på oppgavene mine så langt, men no har skulen bestemt seg for å  gå over til “godkjent/ikkje godkjent”- så det var jo litt kjedelig då. Menmen, skal klare det også! 🙂

Formen har vært stort sett bra, men med litt “smårusk” innimellom. Eg trur nok dette smårusket har mykje å gjere med stresset angåande denne 1års-MRen som er i vente rett rundt hjørna no. Stress er ikkje bra og stress verkar inn på kroppen entan eg vil innrømma det eller ei. Og eg skal ærleg innrømma at denne 1-årskontrollen gjer meg vanvittig stressa. Eg prøver å tenkja positivt, men magen vrir seg innvendig når eg tenkjer på å få resultatet og om nettene drøymer eg både om ynskje-beskjeden og mareritts-beskjeden. Men det positive er at det skal bli heeeilt fantastisk å sjå både Dr.Fedorenko, Anastasia og alle dei andre igjen <3 Dei har alle fått ein såå stor plass i hjerta mitt- så det blir nok veldig sterkt og rørandes å møta dei igjen. Har lenge tenkt på kva eg kan sei til Fedorenko, korleis eg kan få takka han nok for alt han har gitt meg, korleis eg kan forklara han godt nok kor vanvittig stor forskjell det er på livet mitt den dag i dag iforhold til for et år sidan og korleis eg kan uttrykka min takknemlighet godt nok med min elendige engelskuttale.

Og kor mykje treng eg eigentleg å pakka med meg for bare ei weekend i Russland? Pass, visum, invitasjonen for å komma inn på sjukehuset og det aller viktigaste av kle er pakka og klart 🙂

Har også med to hodeplagg som eg skal selja til ei annan norsk som er til behandling der no. No når eg pakka og leita fram diverse denne gangen, fant eg også ein kopi av den aller fyrste og avgjerande mailen eg sendte til sjukehuset i Russland, då eg hadde bestemt meg for behandlinga.

Fysøren kor mange symptom og plager eg hadde på denne tida. Og no når eg fekk mail om å rangere mine plager 1 år etter behandling såg rangeringa slik ut:

0 på dei aller fleste symptomene, som før behandling låg ein stad mellom 1-3. Heilt rått <3

Har også holdt på med albummet mitt no den siste tida, og det fell stadig tårer når eg held på og ser tilbake på denne epoken. Men dog- gledestårer. Fedorenko gav meg livet mitt tilbake, ein second sjanse til å forbli så frisk som mogleg.

 

Får eg no ynskje-beskjeden min om at ingen nye flekkar er dukka opp og sjukdommen dermed er stoppa opp vil eg bli SÅ overlykkeleg! Har ikkje ord. Får eg derimot beskjeden om at sjukdommen er tilbake, veit eg ikkje kva eg gjer eller seier, anna enn at eg kjem til å bli vanvittig knust. Og vil eg då våga å gi det eit siste forsøk med ein ny runde? Vil eg verkeleg kunna klara det? Mange tankar som surrar, høyrer dåke.. Me er heldigvis tre som reiser ilag. Eg, mi stamcellesøster Ingrid Thoresen og Øyvind Fjotland. Alle tok me behandlinga ca på same tid. Mitt største ønske og håp nett no er at me alle tre – får dei resultata me ynskjer! Og får bekrefta at me framleis er MS-frie! Det blir så dumt om ein av oss får dårlege nyheter.. Men me får kryssa fingrane og ha trua <3

Siste vekene har eg også pådratt meg fleire virus-infeksjonar. Fyrst fekk eg eit liknande utslett som eg hadde ved forrige virusinfeksjon- men heldigvis ein god del mindre og ikkje like kløande. Og når eg fyrst får ein ting så kjem det sjeldan aleine. Så fekk eg plutseleg særdeles høg feber i nokre dagar (39,5) , før det gjekk over til vanleg influensa med hoste og forkjølelse. Har no difor gått ei heil veke utan trening, og det kjennes på både psyken og formen. Men siste vekene har eg også hatt usedvanleg vondt i korsryggen og halebeinet. Og då slår automatisk bekymrings-alarmen min seg på. Er det vanleg influensa-symptom? Kan det være ein strekk etter treninga? Er det berre vanleg muskel-og leddsmerter ved influensa? Eller er det gamle MS-symptom som er tilbake- smerter slik som før? Wææ, eller er det eit nytt attakk?! Skal eg ringa MS-sjukepleier slik som i gamledagar når det dukka opp nye ting? Nei, for eg er jo frisk no- eg er jo MS-fri! Er eg ikkje? Er jo til å bli sprø av å tenkja slikt, men eg kan ikkje noko for det. No rett før MR og alt.. Vil dei kunna sjå noko nytt i ryggmargen min? Blæh, nei eg må slutta tenkja så mykje! Positiv mind er det som gjeld alltid, men spesielt no!! <3

Nei for å få tankane over på noko anna, har eg no handla inn eit litt sunnare alternativ til snacks/chips om kveldane, for å kunna kosa meg litt ekstra med god samvittighet- fram til eg reiser 😀 Protein-chips! Spent på om det kan smake like godt som ostepopp :p

Neste onsdag reiser eg altså til Flesland der eg tar inn på hotell ei natt, før avreise til Oslo og deretter Moskva blir torsdags morgon 😀 På flyplassen blir me henta av Alexey, ein herleg guide/taxisjåfør som me blei kjent med forrige gang 🙂 Me skal bu på Vega hotell fra torsdag til søndag. Dette var det same luksushotellet som pappa budde på under heile opphaldet mitt, knallfint der! Og eg er fyrste mann i køen på MR, fredagen kl 2! Wææ! Resultatene får me entan same dag eller på lørdagen! Heilt utruleg kva den legen får til! Altså ja, det kostar litt ekstra å ta MRen i Russland iforhold til Norge (der eg kunne fått det gratis). MEN, i Russland har dei ein annan og betre type MR-maskin enn i Norge + man får i Russland svar og samtale same helg med sjølvaste legen og ikkje som i Norge- svar tre veker etterpå i brevform, utan samtale med legen + Dr.Fedorenko & Pirogov sjukehus = enkelt valg.

No i helga hadde me eigentleg planar om å reise til Vågslid på hyttetur saman med familien til Marius, men eg har jo uheldigvis klart å smitta han også.. Så me får berre sjå formen an på oss begge! Men satsar på at me skal være i form til det, det hadde vært så kjekt 🙂 Idag hadde eg også mi fyrste treningsøkt igjen etter sjukdom, så det var jo ein seier i seg sjølv! Skal sei immunforsvaret mitt får testa seg ja :p Men det er vel eigentleg berre bra!

Ta vare på kvarandre, folkens <3

 

Eg lova dåke å oppdatere korleis resultatet hos frisøren vart. Så her kjem det! Vart veldig fornøyd, så kan absolutt anbefale flinke Miriam, hos “Tone Frisør”.

Eg har alltid syns at “sidecut” har vert kult, så då Marius allikevel skulle barbere heile skallen min i Russland- prøvde me ut akkurat dette. Det vart eit litt i overkant høgt hårfeste og altfor vågalt etter mi meining. Men absolutt morosamt å ha prøvd 😀

Det eg derimot såg for meg i forkant av denne frisørtimen, var noko slikt:

Og her var utgangspunktet mitt før frisørtimen:

Det fyrste som blei gjort var å barbere håret litt på eine sida:

Deretter farga eg sidene mørkebrunt og bleika toppen lys!

Etter eit par rundar med farge og vask, vart resultatet slik:

Det var heilt magisk å få stritta håret skikkeleg også 😀 Får heilt fnatt av dette krøllhåret mitt som helst vil stå rett opp og til alle kantar :p

Og her, fargen- før og etter:

Ellers har eg denne veka hatt ein liten “mini-vinterferie” på Voss hos søster mi og tantebarn <3

Det var kjempekos! 😀

Dex var ganske så fornøgd med vindusplassen sin på toget også! Skjønnasen min <3

Ta vare på kvarandre <3 Og god helg!

Ny oppdatering!

For eit år sidan på denne tida, var me på Rikshospitalet i Oslo for å fryse ned egg. Tida går så fort! Ein veldig spesiell opplevelse, men eg er SÅ glad for at eg har denne tryggheten i ein slik “backup” i frysaren i Oslo. Men heldigvis ser alt normalt ut for min del no, når det gjeld akkurat dette. Så eg kryssar fingrane for at me skal klare det på naturleg vis ein vakker dag. 

Formen er fortsatt veldig fin og eg kjenner så og sei ikkje til eit einaste MS-symptom lenger(!!), med mindre eg overanstrenger meg, er sjuk eller veldig sliten då.. Så eg tenker og ser meg sjølv som frisk no. Dette vil eg jo få ein peikepinn på når eg no snart reiser til Moskva igjen, i begynnelsen av april, for å ta 1-års MR! Visum er allereie i boks og eg gledar meg ihel til å møte folka på sjukehuset igjen <3 Det blir nok ein sterk opplevelse å reisa ned igjen- men, på ein god måte!

Ellers går også studiet veldig bra. Den siste oppgåva no vart litt større enn vanleg:p Me er nemleg nokre svært ivrige i gruppa som aldri får skrive nok- eller syns det er vanskeleg å skrive lite om store og viktige tema. Så denne gangen var me fleire som BAD om å få skriva ei lengre oppgåve :p Haha.. 15 sider blei det! Blir spennande å sjå korleis dei vurderer denne, om dei no då er strengare med karakteren eller ikkje! 

Fekk meg også ein gledelig nyhet for ei stund sida, om at herligaste Elise og Jonas skal flytte heim igjen til Fitjar. Det ser eg SÅ fram til!! 😀 Er så kjekt å ha ting å kunna sjå fram til. Det hjelper alltid! 

Eg har også hatt og vert på ein god del besøk i det siste 🙂  Mi fantastiske Malene tok med seg skjønnaste guten sin på eit kjempekoseleg besøk til meg ein dag <3 Han smelta hjerta mitt heilt! Så skjønn! Så ja, eg har meldt meg som badnavakt katid som helst for denna prinsen <3 

Så var eg på besøk hos finaste Maria på bømlo ein dag, der me nøyt formiddagen med minstajento hennas før me henta den herliga eldstajento i barnehagen <3 SÅ koselig! Dei forsinka julapakkane falt også heldigvis i smak 😀

Eg har også vert på besøk i gamlebarnehagen Espira Garhaug og på cafedate med beste Kari Anne (mi gamle kollega)! 

Var så kjekt å sjå at ungane hugsa meg endå! <3 Eit av barna hadde fri denne dagen eg var der på besøk, så frå både henne og Kari Anne fekk eg pakke i posten i etterkant, faktisk på sjølvaste valentinsdagen. Her hadde barnet teikna og skrevet unnskyld for at ho ikkje var der den dagen og spurte om eg kunne komma igjen før dei startar på skulen. Heilt herleg. Hjerta mitt smelte <3 

 

Og Kari Anne er berre heilt utruleg flink til å ta vare på folk rundt seg! <3 Det fine kortet og mitt favorittsnop <3 Eg er så heldig! Så eg har no lova eit nytt besøk før sommaren, sidan dette eine barnet var vekke den dagen. Eg ser også veldig fram til å besøke barna i Dåfjorden barnehage igjen snart <3 Det blir så gøy!

Forrige veke vart eg også ambassadør for klesmerket “I can I will” som eg er SÅ kry over! Litt av ein opptur! Dette var verkeleg ein logo som også har vært mitt “livsmotto” siste tida. Både før eg var sjuk, når eg blei sjuk, gjennom behandlinga og no i etterkant- har treninga vert min terapi og einaste medisin. Trening er både min lidenskap og hobby for tida! “I can I will” for meg er å aldri gi opp uannsett kor sterk stormen rundt deg bles og ha trua på at du klarar det du vil og verkeleg går inn for! Så eg er no ein stolt ambassadør for kle fra ICANIWILL!

  

Tenk at kun 9 mnd etter stamcelletransplantasjon og cellegift er eg tilbake i mitt ess på treningssenteret, kvar dag, og eit såpass stort og seriøst klesmerke har lyst å samarbeida med meg. Eg blir nesten litt rørt og er SÅ takknemlig! Alt er mogleg folkens- berre stå på! 

Alle mine lesarar kan også få 15 % rabatt ved kjøp fra https://www.icaniwill.no/ med koden “KARINAH15” 🙂

Håret mitt er heldigvis blitt litt lengre sidan sist :p Men det går treigt!

No skal eg faktisk til frisøren på mandag, så då blir det jo spennande å sjå kva eg finn på. Eg skal jo spare til langt igjen- men litt frisyre må ein jo ha på vegen dertil, spør du meg 😉 Stay tuned, så skal eg oppdatere dåke med resultatet 😀 

Ta vare på kvarandre <3 

 

 

Her kjem ei lita oppdatering 🙂 Eg starta diverre 2019 med å bli skikkelig forkjøla med feber i 1,5 veka. Så det vart lite trening og late dagar, under denne perioden.

Men som nyttårsforsettet mitt sa, så skulle eg bli flinkare å lytta til kroppen- og det kroppen hadde behov for nett no, var kvile.

 

Dermed var det ekstra tungt å starte igjen denne veka, men eg er altså tilbake no 🙂 Og eg er overlykkeleg over at det nye immunforsvaret mitt fungerar såpass at forkjølelsen kunne forsvinne utan penicilin 🙂 Yeey! Nok ein seier og eit bevis på at ting går rette vegen 🙂

Eg prøver å ete så sunt som mogleg, spesielt når Marius er på jobb- då Marius ikkje er like begeistra for grønnsaker, som meg.

  

Elles har eg hatt sukkerfri denne månaden, der eg har unngått alt av dessert, kaffimat og godteri. MEN, heilt sukkerfri har eg ikkje klart.. Pepsi Max og ostepopp er endå eit must i helgene, så det unnar eg meg likevel! :p

Marius kom jo endeleg heim no i starten av januar. Og sidan han var ute på jobb heile jula, samla me både foreldra hans og mine, til ein siste julekvelds hos oss- dagen før me rydda vekk jula. Det var såå koseleg 🙂

Har også hatt fleire koselege stunder med både familie og venner!

 

No siste tida har det vært mykje om stamcelletransplantasjon i media, både på TV2-nyhetene, God Morgen Norge og på radio. Det går heldigvis på fram! Elskar at behandlinga stadig kjem meir og meir fram i lyset no! 🙂

https://www.tv2.no/v/1413807/?fbclid=IwAR0HRedmQdv1ASh7pcsaXJXXn9uGFFLNf3uy51wXxS5XLtNGhcfR-1IUGzQ

Samtidig er det både tøft og rørande å høyra om og sjå andre i same situasjon som eg var i. Spesielt då det kom på nyhetene, og ho det gjaldt var på gråten og sa at “Hvis eg ikkje gjer dette, er eg ute av arbeidslivet innen altfor kort tid,  så er det noko med det at…eg vil fortsetta å vera meg”. Då kom frysningane og tårene hos meg, for det var AKKURAT SÅNN eg også tenkte før behandlinga og noko av det som gjorde at eg bestemte meg. Som eg også har skrive i tidlegare innlegg her, så følte eg før behandlinga at eg sakte men sikkert, nettopp – mista meg sjølv. Her kan du lese om saka:

https://www.tv2.no/a/10299237/

Hadde eg ikkje tatt behandlinga, hadde eg nok framleis følt det slik som dette:

Mens eg no istaden, føler meg betre og friskare enn nokon gong- sidan eg fekk diagnosen! No kan eg heller skrive om dette diktet over, til:

I am back.

The same old me, just with some battlescars. 

The happy me.

The smiling me. 

The laughing me. 

The same old me, now with more gratitude for life. 

Eg vågar ikkje å tenkje på kor eg hadde vært eller rettare sagt; korleis eg hadde vært no, dersom eg ikkje hadde tatt denne behandlinga.  Tenk dei fyrste 6 mnd etter diagnosen, før eg starta på bremsemedisin- hadde eg heile tre attakk/angrep som etterlatte seg skadar i både hjernen og ryggmargen min.. Medan no har eg gått heile 8 mnd utan nokon form for medisin, og ingen nye angrep! <3 HEILT FANTASTISK!

Tøft valg å ta, ja- men absolutt det rette!

  

No gjenstår det berre å fullføre studier slik at eg kan kome meg tilbake i arbeid igjen 🙂 Hadde eg hatt kontorjobb eller liknande- hadde eg nok vært tilbake i arbeid for lengst. Men jobben i barnehagen krev at ein er 100 % pålogga- HEILE dagen, og det er nettopp dette ungane har rett på. Så, eg ventar til eg veit heilt sikkert at eg er i stand til å gi dei nettopp det dei fortjener og har krav på! <3

No nærmar det seg forresten det siste besøket mitt i Garhaug barnehage- der eg jobba fram til eg fekk diagnosen. Her er dei skjønne små allereie i gang med nedtelling, nett som meg  <3

Grunn til at dette blir siste besøket er fordi det er siste kullet som framleis kjenner og hugsar meg. Me har hatt kontakt på brev heilt sidan eg slutta, der desse som no er store skulebarn- var dei yngste då eg jobba der. Skal bli så kjekt å treffa både små og store igjen <3

Ta vare på kvarandre! <3

For eit innholdsrikt og flott år 2018 har vert! Og enda betre skal 2019 bli 🙂 Det er eg heilt sikker på!

Mine største ønske for året er at behandlinga mi har virka (sjukdommen er stoppa opp), at MS-forskningen gjer store framsteg og snart innser at dei må innføra stamcellebehandling som ein effektiv og god behandlingsmetode for MS-pasientar i Norge også- og til slutt men ikkje minst, at mine kjære er friske og har det bra <3

Kva er så mitt nyttårs-forsett i år?

Jo, det skal eg fortelja dåke; Sunnare livsstil og bli flinkare å ta hensyn til eiga helse. Eg hadde ein periode etter behandlinga der eg var veldig flink med “food-prep” kvar søndag, der eg lagde klar sunne måltid for heile veka.  Dette dabba litt av, noko eg no skal prøva å ta opp igjen etter nyttår! Spesielt når Marius er på jobb og eg bur aleine. Eg skal også fokusere endå meir på trening i vekedagane og lage faste rutiner for både dette, studiet og lesing kvar dag.

Samtidig skal eg også setja av plenti med tid til å skapa nye minner ilag med min kjære, lille Dex, familie og venner.

Det har siste tida blitt mykje selskap og festing- entan så byrjar eg verkeleg å bli gammal, ellers så må eg berre innsjå at kroppen min ikkje er som den ein gong var. Blir mykje lettare sliten og lei no, enn før. Skal ikkje så mykje til. Men så er det jo litt stress inni bildet også, noko som gjer ting verre. Så i 2019 skal eg bli flinkare til å lytte til kroppen og heller fordele slike arrangemang litt spredt. Noko kvar dag no i jula, og kanskje også fleire selskap til dagen,  har verkeleg tatt på. Men samtidig har det vert sååå verdt det og kjempekoseleg å vert så mykje med slekt, familie og venner! 🙂

Så alt i alt er mine nyttårsforsett:

– Sunnare livsstil: Aktiv treningskvardag, meir fisk og grønnsaker og mindre sukker, chips og brus.

– Flinkare til å lytta til kroppslige signal og ta hensyn til desse.

– Bli meir strukturert når det gjeld å setje av tid til studie og lesing kvar dag, slik at det ikkje blir eit stressmoment i siste liten.

Dex er forresten allereie litt på vakt etter å ha høyrt mange rakettar idag – så eg vil på vegne av alle hunde-eigarar be folk om å ta hensyn og vise respekt for dyrene, ved å vente med rakettar til ikveld <3

Eg håpar at 2018 har vert eit minnerikt år for dåke alle, og satsar på at 2019 blir eit endå betre år! <3 Takk for året som var og for at dåke alle har vert SÅ støttandes og gode mot meg gjennom alt detta året- da har betydd enormt!

Ta vare på kvarandre og kos dåke ikveld! 🙂 <3