Idag er det kun 2 veker til eg sitter på flyet til Moskva for mitt livs største og mest betydningsfulle reise. Kjempespennande og skummelt! Eg har fortsatt fortrengt pakking og den slags så langt. Men no har eg innsett at eg nesten berre må begynna å tenka på det. Så kofferten er funnen fram og eg har allereie fylt den opp med klær. Trur nok eg har pakka altfor mykje, sidan dei vaskar klærne våre 2 ganger i veka på sjukehuset. Treng ikkje all verden då. Men behagelege klær er viktig! Og genser med vid hals, sidan eg kjem til å ha venekateter på halsen under oppholdet.

Første betaling er også no betalt, på 12 000 kroner. Dette er ein sum som er uannsett må betale sjølv om eg får “nei” til behandlinga. Etter at eg har fått mitt “JA” (forhåpentligvis!!), skal eg betale den resterende svimlande summen på ein halv milllion kroner. Innsamlingsaksjonen er no forresten kommen opp i fantastiske 223 000 kroner!! Eg er så takknemlig og glad! Og nok ein gong, ikkje tenk på summen folkens! Kvar krone tel!

Annonsørinnhold

Spar stort: Kjøkkenutstyret du kupper på tilbud nå

Ikkje berre betyr pengane at eg slepp å betale ein halv million kroner frå eiga lomme for å forhåpentligvis kunna bli frisk, men det viser meg ein enorm stor omtanke, det viser meg støtte, det viser meg at folk bryr seg, det viser at folk faktisk tenkjer på meg, det viser at eg kanskje har gjort noko rett i livet og det viser at eg ikkje står i denne kampen aleine- men med dåke alle i ryggen min. Og det er så ufatteleg deilig å kjenna på at eg har ikkje ord. Det gir meg ein enorm motivasjon til å fortsette og stå på!

Det er vanskeleg for meg å holde styr på alle som har betalt, og i det heile tatt å hugse summen til dei som har betalt. Så det er svært vanskeleg for meg å vite om eg skal takke eller ikkje når eg treff på dåke, for eg er så usikker på om den og den har gitt eller ikkje. Hjernetåka mi herjar heilt vilt for tida, og det gjer det ikkje akkurat lettare å halde styr på kven og kva.

Difor prøver eg å takke så mykje eg kan her inne- for å nå dåke alle! Alle har kanskje ikkje facebook og slike sosiale medier, difor skreiv eg også eit innlegg i både Fitjarposten og Sunnhordland avis for å nå ut til alle aldersgrupper. Så ikkje bli fornærma om eg ikkje takkar dåke når eg møter på dåke, det er berre for at eg er livredd for å ha rota og dermed kanskje kjem til å takke nokon som faktisk ikkje har bidratt:p Det hadde vært ein smule flaut. Så nok ein gong: Eg ser dåke, eg veit innerst inne om dåke og eg sett STOR pris på kvart einaste bidrag – Så tusen hjerteleg takk <3

Ellers fekk eg endeleg MR-svaret mitt idag, etter å ha venta heile 4 veker i spenning. Heldigvis var det ikkje nokre nytilkomne lesjoner/arr i hjernen som eg frykta! HURRA! Dei intense stikka som kjem av og til, er nok heller eit symptom frå skadane/arra som allerede har sett sine djupe spor i hjernen min. Allikevel gledar eg meg til å få tatt all slags undersøkelsar på ny i Moskva, då dei er særdeles nøyen og har lang erfaring der.

I Norge tar det 4 veker med heile 5-6 purringar frå meg, for å kunne få eit endeleg svar frå legane om eg har fått nye skadar i hjernen. Målet med å ta ny MR no før Moskva, var jo for å kunne være tidleg ute med behandling dersom det skulle vera noko gale. Etter 4 veker vil eg sei det uannsett hadde vært i seinaste laget for å behandle. Mens Moskva derimot, her har eg sendt spørsmål til legen min (Dr. Fedorenko) på mail ein lørdagskveld og våkna opp til oppklarande og betryggande svar – allerede neste morgon. STOR forskjell på pasientservice må eg sei. I Moskva stiller dei seg tilgjengeleg 24/7 for meg allereie!

Elles har eg sidan sist gjort det eg kan for å skapa gode minner og setja av tid til mine nærmaste. Ingen slik tid er bortkasta. Samtidig tenkjer eg også at om det som eg har i vente skulle gå heilt hakkande gale (noko det ikkje skal gjer), så har eg hvertfall gjort det eg kan for å visa mine nærmaste at eg er glad i dei. Det får dei aldri lov til å gløyma. For ein månad sidan bestilte eg difor flybillettar til Trondheim for å besøke bestevenninda mi, Johanne. Men eg sa ingenting til henne om dette, det skulle være ein overraskelse. Ho hadde bursdag no i helga, noko eg ikkje ville gå glipp av. Spesielt ikkje i år, når det står så mykje på spel i nærmaste framtid.

Eg avtalte med venninda hennas Tonje, slik at me forsikra oss om at det passa denne helga. Johanne ante ingen verdens ting. Fredag kl 19.45 var planen at ho skulle møta vennindene sine på ein sushi-bar i Trondheim. Eg, Tonje og Linn (ei anna venninde av Johanne), møttes i god tid før Johanne sin buss ankom. Så kom ho inn og såg at me satt der heile gjengen. Får heilt frysningar og tårer i augene berre eg skriv om det no. Ho vart så glad, og det gjorde sååå godt å sjå! Fantastisk minne!

Her er eit vidioklipp frå då Johanne kom inn:

For ein koseleg kveld ilag med kjekke jenter! Etter middagen gjekk me heim til Johanne, der tok me oss blandt anna ein kveldstur for å sjå på utsikten over Trondheim. Heilt nydeleg! Og berre det å tilbringe tid med Johanne- gjer meg så uendeleg glad. Ho betyr enormt for meg. Kan ikkje hugsa sist eg lo så mykje. Eg ler og smiler alltid, ilag med denne jenta.

Lørdagen kom og Johanne våkna til ein godt ustemt versjon av “Happy Birthday to you”. Denne dagen skulle eigentleg Tonje sove på hotell med Johanne, men denne plassen gav ho heller til meg- snille Tonje! Nok ein dag med fantastisk gode minner og mykje latter! Kvelden kom og me skulle feira Johanne sin 26 årsdag- ilag med alle dei kjekke vennane hennas. For ein gjeng! Herlege folk! Uheldigvis kom søndagen, og eg måtte ta flyet mitt heim igjen.

Men- TUSEN TAKK FOR MEG, JOHANNE <3 Har hatt det heilt fantastisk! Og fått minner eg aldri kommer til å gløyme. Brain-Fog`en fuckar bra med hukommelsen og hovudet mitt for tida- men slike minner som dette får den aldri ta ifrå meg.

Så ja, 2 veker igjen! Heilt vanvittig og uverkeleg. Drømmer kvar natt eit eller anna om sjukehuset og det som er i vente. Men ein ting er sikkert: Det skal ikkje stå på den fysiske formen dersom eg skulle være så uheldig å få nei hvertfall.

Eg et så sunt eg kan i vekedagane og trenar kvar einaste dag både kondisjon og styrke. Her ein dag klarte eg også å presse meg sjølv til å fullføre 1 mil med jogging på 61 minutt.

Så føler sjølv at eg gjer det eg kan no i tida før, for å forberede kroppen. Det er kanskje det mentale som gjenstår. Å klare å slutte å fortrenge det faktum og den realiteten om at dette faktisk snart skal skje.

Resten av denne veka skal eg bruka på å hengje med venninder, få besøk av mine fantastiske små i barnehagen og nyte helga som kjem ilag med tanteungane mine som skal såva hos tante frå fredag-søndag <3 Imot at minsten klypper seg 😉 Bra deal 😀

Ha ei flott veke alle 🙂

Ta vare på kvarandre <3