Det er no gått eit år sidan eg blei kronisk sjuk. Det var på denne dagen for eit år sidan, ekstremt mange tankar og følelsar blei satt i spel.. Desse tankane blei uttrykkt i mitt aller første blogginnlegg innpå her, for dei som ønsker å lesa igjen:
http://bethankful.blogg.no/1479493254_til_alle_unge_ms_pasi.html
Det er ein rar følelse å tenkja tilbake på alt som skjedde og kor fort ting snudde seg på hovudet rundt, akkurat denne dagen, 11.oktober, for eit år sidan.. Eg hadde før denne dagen – heile livet mitt forran meg og det var nokonlunde forutsigbart og trygt. Plutselig blei alt skremmande og uforutsigbart. Samtidig så er det i bunn og grunn slik livet er, for alle. Livet er skjørt og uforutsigbart. Ein veit aldri kva ein har i vente. Ja, eg og andre med MS kan våkna opp ein dag og plutselig vera lam frå beina og ned eller ver blind osv. Men skal ein tenkja sånn så kan jo kvar og ein av oss berre bekymra oss for morgondagen. Ingen veit faktisk kva som venter ein. Plutselig blir man overkjørt av ein buss. Plutselig får man hjertestopp. Kven veit. Og kva er poenget med å fundera over slike ting? Det hjelp ikkje. Ein må berre finna seg i at livet er slik. Livet er uforutsigbart- beklagar hvis eg trør nokon “synske” der ute på tærne no, men det er hvertfall mi meining. Det eg prøver å få fram er at livet er dyrebart og fryktelig skjørt, det må kvar og ein av oss innsjå og ta vare på før det er for seint for oss alle!
Når ein møter slik motgang som eg gjorde for eit år sidan, så får ein eit heilt nytt perspektiv på livet. Ein sett meir pris på heilt små og enkle ting i kvardagen. For meg så var det eit nederlag å bli sjukemeldt igjen, no som eg var så bestemt på å fortsette i 100% jobb lenge. Men eg gav alt av meg sjølv på jobb i arbeidet med barna, og hadde då ingenting igjen til mine eigne dyrebare skattar, her heime.
Min sambuar, familien, hunden min (Dex) og venner. Eg hadde ikkje overskudd til å vær med på alt eg ønskte og ver den tanta eg ønska å vera for mine tantebarn- slik som dei fortjener. Eg hadde ingen energi til å gå lange turar med hunden min- slik han fortjener. Eg hadde ikkje krefter igjen til å vær den varme, smilande og positive personen som eg ønsker å ver ovenfor familie, venner og sambuar- slik dei så absolutt fortjener. Dette såg heldigvis fastlegen min og sa stopp. Ny bidiagnose blei no utmattelse/fatique. Det gjekk no opp for meg at eg måtte fordela det nokså lave energinivået eg har- på alle eg er glad i. Og det er akkurat slike småting som no er meir viktig for meg enn nokon gong før- nemlig å kunna gleda andre og gi dei det de fortjener. Å gjera små ting for andre, som eg veit at eg sjølv no set veldig stor pris på. For det er akkurat slike småting som er viktig i livet, og betyr noko i den store sammenhengen. Hvis ting ikkje går min vei framover, så vil eg hvertfall kunna veta med sikkerhet og tenkja tilbake på at eg viste alle eg var glade i kor mykje dei betydde for meg. Eg trur også berre at ungane i barnehagen har godt av at eg får lada opp batteriene to dagar i veka, slik at eg kan vær på topp dei dagane eg er der. Barn fortjener kun det beste, og det er voksne som er 100% tilstedeværande, pålogga både fysisk og psykisk og som gir 100% av seg sjølv.
Når det er sagt, så vågar eg ikkje å ta fleire sjangsar enn eg må. Ja, livet i seg sjølv er uforutsigbart- men denne uforutsigbarheten er også eit faktum i sjukdommen min. Eg veit at det går berre ein vei. Det ligg i korta. Det er ein grunn for at MS-medisinane våre i Noreg blir kalla “bremsemedisinar”. Dei kan kun bremse sjukdommen vår- ikkje stoppe den i å utvikle seg. Det kan når som helst bli verre. Og det er denne sjangsen eg ikkje er villig til å ta lenger. Derfor går eg all in for stamcellebehandling i Moskva! Ja, skremmande det også. Men ein lev berre ein gong. Og sjangsar må man ta. Nokon valg i livet kan ein angra på å ha tatt, men akkurat dette valget kjem eg aldri til å angra på at eg tok- samme korleis det viser seg å gå.
Det er tøft å tenkje tilbake på alt som skjedde for eit år sidan, men samtidig har eg lært enormt mykje nytt om meg sjølv og har fått større forståelse for andre i lignande situasjonar. Og ein slik kronerulling som no er blitt oppretta for behandlinga mi, motbeviser nettopp det første eg tenkte og var redd for den dag i dag for eit år sidan- nemlig at eg var aleine. Dåke viser meg at eg står ikkje i dette aleine! Eg har mange i ryggen, og det føles ubeskrivelig godt! Tusen hjertelig takk for alle som har bidratt og fortsatt er med på innsamlingsaksjonen på facebook! <3 Eg er heilt rørt! Og igjen, beløpet spelar ikkje den største rollen her, det er omtanken dåkas som betyr mest for meg <3 TUSEN TAKK! <3
Ta vare på kvarandre! <3
Du er fantastisk <3
Cecilie kristiansen:
Tusen takk for da, Cecilie Kristiansen ?
Så flott skrevet!!
Minrefleksjon:
Tusen takk 🙂