I dag gjekk det like smertefritt med cellegift runde 2. Ingen kvalme eller ubehag. Kun litt trøytt og sliten.

Sameleis med steroidene, var inne på null komma niks og også utan bivirkningar. Må på do heile tida einaste. Så har eg ein sterk mistanke om at steroidene har funnet seg ein god og lun heim i kinnene mine og rundt ansiktet for tida. For her esar det ut, spør du meg. Men nok ein liten bagatell i den store sammenhengen.

 

Så det har blitt ein del soving og lesing av dikt i dag ja:) For å samle på krefter.

Ellers er det ein kabal å hugse på alle piller som skal tas både før, etter og undervegs i alle måltidene. Men heldigvis har eg eit notatark som kan minne meg på dette dersom brain-fogen meldar seg heilt ut.

I dag fekk eg nok eit hyggelig besøk av skjønnaste Dr.Fedorenko som stadig kjem innom for å sjekkar til at alle pasientane hans har det bra. Han betrygga meg nok ein gong om kor heldig eg var som hadde eit så godt og kjærleg støtteapparat rundt meg både i form av familie og venner- men også av legar og pasientar her på sjukehuset. Me var eit godt team meinte han!

 

Han kunne heller ikkje få sagt det nok kor bra det var at me var tidlig ute i dette sjukdomsforløpet mitt, for i følge statestikkane så hadde sjansen min på å havna i rullestol innan 10 år (altså innan eg fyller 37 år) vært på 60 % utan behandling. Og innan 20 år (47 år) på 90% utan behandling. Dette er ikkje ein sjanse eg er villig til å ta. Eg skal bli ei sprek og aktiv mamma for mine barn, så dette er berre uaktuelt! Så jo tidligare ute me er no, jo betre 🙂 Eg stolar heilt og fullt på Dr.Fedorenko <3 Han har allereie fått ein STOR plass i hjerta mitt. Og det vil han alltid ha. Uannsett korleis dette går. Han brenn ikkje berre for pasientane sine, men han brenn verkeleg for kvar enkeltes individuelle oppfølging- og at man er medmennesker oppi det heile, som verkeleg bryr seg om kvarandre. Blir heilt rørt av heile mannen.

Elles kom mi skjønne stamcellesis (Coleen) innom på besøk til meg på rommet i dag for å slå av ein prat, før me tok turen ut for a walk in the park på sjukehusområdet. Det er så fantastisk godt å ha nokon å dele alle tankar, spørsmål, bekymringar og følelsar med. Me tenkjer så likt, er så like i personlighet og er elles også like positive til heile løpet begge to. Ho har heller ingen bivirkningar så langt i cellegifta utanom fatique og trøtthet. Og våre firbeinte babyar heime er berre ca 2 veker vekke frå oss no <3 Det er verkeleg noko å sjå fram til! STOR motivasjon!

   

Imorgon reiser Marius dessverre heim igjen til Norge. Då har han allerede vært her i heile 2 veker. Tenk at tida har flydd så fort! No er me faktisk snart halvveis i løpet. Dette måtte jo nesten feirast litt. Nei, misforstå meg rett. Det skulle ikkje bli ei feiring av at han skulle dra,  men litt stas og kos måtte me ha siste kvelden likevel. Så me gjekk oss ein tur på sykehusområdet, spelte ein del kort, løyste sudoku og bestilte oss deilig pizzafest på sjukehuset etterfulgt av ei skikkelig kaffistund med noko godt attåt 🙂

 

Ute prøvde eg meg med parykk i dag, uvant dette også:

 

Så kom det mest hjerteskjærande på heile turen så langt. Eg hadde jo klart å vært såå sterk fram til no. Men no berre braut tårene saman. Sikkert all drugs som er innabords også som spelar ei god rolle men.  Eg veit at me sjåast snart igjen, men berre tanken på at han skal heim no og at eg fortsatt har halve del av den mest risikofylte delen av behandlinga igjen utan han, er ein smule skremmande tanke. På ei annen side er følelser KUN eit godt teikn på at me er glade i kvarandre og har det godt. Og me veit jo begge to at dette skal gå bra. Eg har jo framleis pappa med meg. No skal eg berre samle kreftene i natt og gi jernet imorgon igjen på 3.cellegiftkur- bring it on bitch!

Og Marius- når eg kjem heim skal eg etterkvart bygga meg opp igjen til å  bli den sambuaren og kjærasten du verkeleg fortjener, det lovar eg 🙂 Takk for at du var med på denne reisen med meg <3

So long! Igjen, takk for alle støttemeldingar og oppmuntringar <3 Dei kjem svært godt med!! <3 Set såå stor pris på kvar og ein av dåke!

Ta vare på kvarandre <3

I dag starta dagen ca 06.30 av at eg våkna av meg sjølv. Frukosten kom ikkje før i 08.00 tida men både før og etter dette skulle eg ta nokre piller. Så kom dei inn med cellegift-stativet rundt ca kl 10.00. 5 boksar som skulle inn i kroppen. Marius var allerede på plass og holdt meg med selskap.

Så satte dei infusjonen i gong.

 

Det gjekk ganske så smertefritt, kjende nesten ingenting til at det gjekk inn i kroppen. Men blei litt ør i hovudet etterkvart. Vanskeleg å beskrive. Litt skjelven ellers i kroppen. Litt fuzzy og dizzy følelse, men det var visst normalt. Eg prøvde hale ut tida med kryssordløysning, sudoku og haldt meg elles opptatt med å lese flotte meldingar som tikka inn på bloggen min gjennom heile dagen.

Etter dosen som tok ca 2-3 timar tok me oss ein tur ut i det fine veret. Men denne gang med full beskyttelse av munnbind, tildekking av kateter osv. Må jo prøve å holde meg nokonlunde i bevegelse gjennom ein dag. Våren her er nydeleg med fin temperatur! <3

 

Pappsen er også alltid god å ha <3

Klarte faktisk å presse inn litt “work-out” med treningsstrikk, knebøy og diverse i dag . Men det holdt med ei økt på et par minutt :p Får visst litt boost av all desse steroidene trur eg. Og kan ikkje akkurat sei den varte så altfor lenge.  No kjenner eg at eg er bra sliten, trøtt og lei.  

  

Eg prøvde verkeleg i går kveld å svare kvar enkelt av dåke med ei personlig takk til det dåke skreiv på bloggkommentar, men sidan det er heilt elendig nett her på sjukehuset av og til- så merka eg i dag morges at ingen av svarene mine vart blitt sendt. Beklagar dette! Men eg prøver å “like” alle slik at dåke ser at det er sett. Eg får heller ikkje sendt inn ein eigen kommentar for å takka dåke alle, så då prøver eg det her.

Tusen takk for alle gode og flotte ord om at eg “blottla” meg på denne nakne måten igår, all støtte eg dermed fekk og all oppmuntring eg heile tida får undervegs. Både i form av meldingar og til og med framleis bidrag. Dåke gjer meg så uendeleg glad og gir meg motivasjon til å stå på vidare !! Eg les kvar einaste beskjed og kommentar som tikkar inn- og det varmar meir enn eg har ord til å beskrive. TUSEN TAKK!

 

Det er fantastisk å høyra at eg er ein inspirasjon for andre- det er absolutt noko av det eg verkeleg ville få ut av denne prosessen. Kan eg, så kan dåke også 🙂 Positiv mind! Må ærleg innrømme at tårene pressa seg godt på då eg trakk dagens “oppmuntringslapp” frå tantebarna mine i dag ja:

Eg veit ikkje kva eg skulle gjort uten dei heller <3 Som eg også sa tilbake og forsikra dei om.

Heldigvis han eg godt selskap i både pappen og favoritten her <3 Han skal allerede reise heim mandags morgon. Det blir kjipt. Gruer meg litt til å ta avskjed der. Men får berre tenke at då er det ikkje lenge igjen før eg også skal heim att 🙂

Så fekk eg nye piller både før og etter lunsj, før dei starta opp igjen med ny infusjon av steroider.

Då kom hodepinen på plass- så dette fekk eg litt smertestillende for, så då kom det seg 🙂 Prøvde også parykken litt i dag. Føles uvant det også. Klør litt og føles ikkje heilt ut som meg det heller. Men ein føler seg i det minste litt meir feminin og konfortabel enn uten hår 🙂

 

No på ettermiddag/kveldstid har eg også tatt nye medikamenter både før og etter kvelds, og også fått ein infusjonsdose kl 20.00 som skulle hjelpe for nyrer og leverfunksjon ( supportiv medication infusion- som dei kallar det så fint).

No kjenner eg at kroppen vil ta kveld, og det skal bli jysla godt med ei god nattesøvn no! 🙂 So long peeps! No skal batteriene ladast! Dette går bra!

 

Ta vare på kvarandre <3 GOD NATT FRÅ RUSSLAND!

 

 

 

I dag blei vekka ca i 08.00 for å gå å få innsatt nytt venekateter. Det er her cellegift og steroider skal gå inn, og mine gamle nye stamceller skal injiseres.

 

 

Dette skulle liksom ikkje gjere så vondt som den forrige, men eg syns då den var minst like ubehagelig som sist. Dei satte jo min på nesten samme stedet som sist, dermed var det nok også ganske så ømt der frå før. Grunn til at de ikkje satte lenger nede på brystet som var avtalt, var at eg hadde ikkje så god plass der- og dermed var venen i halsen tryggare for min del. Så dei jobba nok ein gong på med både bedøvelsesstikk, røyr opp og ned, sying og beskjeden “do not talk or breath” igjen. Så var det tid for x-ray for å sjekke at den satt normalt innvendig- det gjorde den heldigvis 🙂

Sjekk den flotte veggen min, med både bilder, personlege helsingar og dagens “oppmuntringslappar”. Eg er sååå heldig som har så mange fantastisk støttandes folk rundt meg <3

 

 

Etter nok eit behageleg besøk av tryggaste og snillaste Fedorenko som målte blodtrykket mitt, informerte om morgondagen og gav meg ein ekstra dose steroider for fatiquen (“just giving you some extra boost , so you be strong”- som han sa), tok me oss ein luftetur ut i finaveret. Fortsatt ligg temperaturen her ute på omkring 20-25 grader!

 

 

Så no folkens…….Get prepared for what`s coming: BAM BAM BAM!

Idag hadde altså eg og stamcellesøster mi, Coleen bestemt oss for å ta håret. No way back. Me skulle gå all inn i dag, etter mykje om og men . Fleire på gruppa mi vil vente til det dett av sjølv, der eg ikkje me. Me vil få det unnagjort og overstått. Og saman er me sterke som fy <3

 

 

Så Coleen kom inn på rommet mitt saman med mor si, og me fekk god hjelp av snillaste Anna (på bildet over) som både filma, tok bilde og tok del i klyppinga på Coleen.

 

 

 

Det var bra med publikum også. Meg, Coleen, mor til Coleen, Anna, ei til sjukepleiar, pappa og Marius. Frisøren min var sjølvaste Marius!

Eg starta fyrst ut. Då var me plutselig i gang. Wææ. Hørte lyden frå barbermaskinen. Skremmande! Hadde allereie fletta ei flette på venstre side av hovudet som eg ville klyppe av og ha med heim som suvenir eller eit slags minne. Denne fletta starta Marius med å klyppa av først. Så gjenstod det å sjå korleis eg kledde å shavea halve sida på hodet mens resten var langt. Morosamt å prøve nye ting.

Men med slike Dumbo øyrer som eg har, så kler ein dessverre ikkje alt ein vil eller har sett for seg har eg no erfart :p

 

 

 

Kortare og kortare.

 

 

Til slutt var det ingenting igjen. Vemodigt. Rart å kjenne på. Ein god blanding av stål og dunhår. Men har endå ikkje felt nokre tårer. Sjølv om eg skal ærleg innrømma at det bobla opp av følelsar innvendig og var ganske så spesielt å sjå speilbildet sitt på badet. Har i lang tid no vært Karina med den “skjulte/usynlege” diagnosen MS, men i ei frisk utgave/kropp som går an å gjøyme seg bak. No blei alt plutseleg så tydeleg. Eg vart på sekundet sjåande veldig sjuk ut. Det var kanskje først no ikveld eg kunne ta innover meg at dette faktisk no handlar om liv om død. Ikkje berre pga håret, men fordi eg no faktisk sjølv kan SJÅ sjukdommen- ikkje berre kjenne på den eller få bevis på MR-bilder.

 

        

MEN på ei annen side. Hår er ikkje alt. Eg er fortsatt same Karina. Med eller utan hår. Og forhåpentligvis så kjem eg endå meir styrka utav heile denne opplevelsen. Det har vært så verdt det, på alle måtar. Så har eg jo fått meg ei NYDELIG stamcellesøster som såg ut som den supermodellen etterpå 🙂 Ho kledde det verkeleg! <3 Like nydelig utpå som innvendig <3 Hadde ikkje klart det uten henne! Heilt fantastisk å gi henne ein god klem då det heile var over 🙂

MS can`t break us down! No er me snart i mål begge to 😀 Det er sjølvsagt veldig sårt, ekstremt nakent og svært personleg å dele noko slik som dette. Men eg tenkjer at i den store sammenhengen, så er dette eit viktig bilete av alvoret og kva sjukdommen kan gjer med oss. Og eg håpar at eg kan inspirere andre til å ta rette valg, stå i kampar og aldri gi opp drømmen sin.

 

 

Eg måtte sjølvsagt ringe heim til familien på facetime, utan hodeplagg som sikkert var ganske så stort sjokk for dei også. Spesielt mine små tantebarn, men dei vågde nå ikkje sei noko feil, snille som dei er <3 “Tøfft”- fekk eg ut av dei 😀 Så storfornøgd med den! Det siste eg vil er at sjukdommen no skal bli så “synleg” at den skal virka skremmande på folk og i værste fall mine nærmaste. For den er jo no i sine beste hender her på Pirogov. Eg går jo sakte men sikkert i mål om å stoppe denne sjukdommen no 🙂 Håret kjem til å vekse ut igjen- og på den andre sida har eg heller ikkje få parykkar å velgje i når eg kjem heim 🙂 Så dette kan berre gå rett veg no 😀 Eg kryssar alt eg har!

 

 

 

Etterpå var det ut på byn for å feire eit siste måltid før den harde cellegiftkuren startar imorgon. 3 dosar cellegift kvar einaste dag i heile 4 dagar framover. Før det er innsett av mine nedfryste mirakler som skal gjer underverk mens eg ligg i isolat.

 

 

 

 

Kan nesten ikkje vente med å komme heim til mine kjære no!!

Ta vare på kvarandre <3

 

 

Kl 06.30. i dag morges starta dei maskinen som skulle skilja ut stamcellene mine frå blodet.

 

 

 

Spesiell følelse. Det kribla og prikka spesielt i brystkassen men også elles rundt i kroppen, hodepinen meldte seg også så vidt i skranken. Men stort sett gjekk det veldig bra. Alt blodet mitt sirkulerte heile 3 ganger gjennom maskinen og tilbake i kroppen min for å skille ut stamceller. Det som var det aller tøffaste var å holde seg med å ikkje gå på toalettet på 6 heile timar, spesielt ettersom eg heile tida drakk vatn undervegs. Hadde bleie på dersom det skulle gå gale då (!!), men den var eg fast bestemt på at skulle forbli ubrukt!

 

 

Ca 12.30 var me ferdige. Og restultatet fekk me to timar seinare. Alt var vellykka og eg hadde hausta 2,2 millionar stamceller pr kilo kroppsvekt, som er meir enn nok 😀

Ekkelt bilde, men ufattelig facinerandes spør du meg: No skal denne posen bli nedfryst og tilbakeførast i kroppen min etter cellegiftkuren.

 

 

 

JUUUHUUU 😀 Good news!! Avslutta økta med ein dose steroider til slutt 🙂 Siste dag med langt hår også! Vemodigt..

 

 

Dermed treng me no heldigvis ikkje fleire dagar med stamcellehøsting ( det kunne jo ta opp til 3 dagar før ein kunne få nok) , men dei er ute og nedfryst! Så venekateteret i nakken fekk eg ta ut igjen idag. Fyttikatta for ein lang dings! Og guu så herleg å få den vekk 😀 Velstand!!

 

 

I morgon blir det kviledag der eg får innsatt nytt kateter på brystkassen til cellegiften, og må ta x-ray for å sjekke at den sit som den skal. Elles startar cellegifta opp på lørdag. Så eg tenkjer at håret ryk den dag imorgon. BAM BAM BAM!! Skremmandes, men det er ein del av det heile!

Fekk også besøk av ein nevrolog i dag som tok eit par testar på meg for å sjekke ca kor eg låg på EDSS-skalaen no. Konkluderte med at eg låg på 2,5. I Noreg meinte dei at eg låg på rundt 2 sist. Så det er ikkje store forskjellen. Litt høgare meinar dei her. Men jo før eg kjem til i behandlinga, jo betre 🙂

 

 

 

 

På bildet over til frå venstre sit Ingrid, meg og Coleen.

Ingrid fekk innsett sine nedfryste stamceller i dag, så ho og 4 andre feira stamcellebursdag i dag. Dette fekk me være med på å sjå på og feire ilag med dei. For ein opplevelse! Så emosjonelt og ekte! Mange tårer og minner for livet. Til og med legen sjølv var berørt. Ein kan verkeleg sjå og føla på at han brenn for det han gjer, nettopp å hjelpe andre mennesker. Legen over alle legar. Verkeleg <3

 

 

Og her sit me samla, pasientar frå heile verden- med forskjellige erfaringar, sjebner og utfordringar- men alle med same motto: Stay positive! Så lenge me har trua og går inn for at dette vil virke, vil det sannsynlegvis gå vår alles veg 🙂 <3 Ønsker alle mine stamcellesøstre og brødre alt godt vidare i livet!

 

 

 

Så i bursdagsgave smugla eg inn ei champagneflaske som me koste oss med for å feire Ingrid sin nye bursdag 😀 Kunne jo ikkje gå tomhendt på sin første stamcellebursdag, dette må jo sjølvsagt feirast!

No er det ikkje lenge igjen før det er min tur! Håpar det går like vellykka som med henne 🙂 Og at eg slepp å bli så dårleg under cellegiftkuren.

No skal eg nyte ei god nattesøvn utan venekateter som berre er i vegen i halsen! Det skal bli heilt herleg 🙂 Oh what a day! No går alt rette vegen 😀

 

 

 

Ta vare på kvarandre <3

 

 

I dag fekk eg min siste dose steroider i forbindelse med stamcellestimuleringa. Einaste ubehaget er metallsmaken i munnen rett etterpå, elles merker eg svært lite til infusjonen.

No skal altså då stamcellene mine være på veg ut i blodbanen. Og imorgon (torsdag) kl 06.30 startar alvoret med å høste desse stamcellene ut fra venekateteret i halsen og samle dei oppi posar. Dei må ha minst 2 millionar stamceller pr kilo vekt! Får dei ikkje nok imorgon, fortsetter dei neste dag. Det kan dessverre ta opptil 3 dagar før dei får nok, men eg håpar så inderleg at dei blir ferdige imorgon allerede! Då kan me starte på cellegift allerede på fredag! Når alle antall stamceller er samla i posar, frys dei desse ned i -190 grader. Her blir dei liggande nedfryst til eg er ferdig med ein 4-dagers cellegiftkur.

Fekk tatt eit koseleg bilete av ei skjønn dame som kvar dag kjem inn og lyser opp rommet mitt og serverer meg mat. Ho er alltid like smilende og blid 🙂 Ikkje får eg kjeft om eg ikkje et opp all maten min heller (noko som ofte skjer), så strålande dame dette her!

 

Eg har hatt ein del smerter nede i korsryggen i går kveld og i dag morges, men har fått gode smertestilande tablettar for dette også 🙂 Det er nok ganske normalt at det jobbar på inni beinmargen der, meinar legane.

Då hjelp det ekstra godt å trekke ein “Oppmuntringslapp” frå boksen min. I dag var det frå søster mi igjen:

Betyr så mykje!! 🙂 Og eg er SÅ heldig som har dåke, Ane <3 Har også snakka med tantebarna på facetime 🙂 Savnet er stort!

Snille bror min og forloveden Mari, sendar stadig herlige filmar på snap av min lille baby “Dex”. Noko som også varmar enormt! Tusen takk for at dåke alle tenker så mykje på meg, det gjer det så mykje lettare her nede/borte! 🙂

Til og med skjønne Maria, sender nydelige bilder av Thildemor til meg <3 Sååå rørandes og sjarmerandes! <3

Elles tok eg meg ein god spasertur på området utforbi her i dag på formiddagen, aleine. Høyrte på musikk og koste meg. Nøyt sommerveret, rett og slett! Er jo 25 grader, sol og blå himmel her i Russland no! Kunne gå ute i kun singlett idag:) Heilt herligt!

  

    

Men det blir også ganske lange dagar, sidan eg står opp såpass tidleg. Så mykje av tida går også til kryssord, sudoku, kortspeling, serie og kviling.

  

Seinare i dag møtte eg på Coleen og fleire av dei andre pasientane. Me hadde oss nokre gode samtalar både inne i gongane men også utforbi på sjukehusområdet. Er så godt å kunne drøfte og lufte all frustrasjon, tankar og følelsar med kvarandre her. Me tok også mange kjekke bilder som me seinare kan sjå tilbake på som gode minner. Det er så godt at me har kvarandre 🙂 Alle har godt humør og det smittar godt 🙂 Sjølv om det går stort sett på engelsk- så forstår me kvarandre ganske så greit 🙂 Og me blir jo også faktisk som ein slags “familie” her nede. Brødre og søstre i fleng, ikkje by blood but by heart and mind! <3

  

Etter stamcellehøstinga mi imorgon skal eg være med på å feire stamcellebursdagen til Ingrid! Dette gledar eg meg heilt vilt til 😀 Det blir nok litt av ein opplevelse!

Så no er det berre å ta siste sovepilla for dagen, og kryssa fingrane for at dei klarar å hauste ut uendelig mange millionar stamceller fra kroppen min imorgon!

Såv godt! Ta vare på kvarandre <3

I dag var det opp til same rutinene igjen. Opp ca kl 07.00 (06.00 heime). Så tek eg pilla mi før frokost. Frokost i 8 tida. Deretter starta dei i dag med 3.steroideinfusjon kl 10.00. Var ferdig med den ca halv 11. Elles går eg, Marius og pappa ein god del turar rundt om på sjukehusområdet til dagen. Er eit flott område å gå på, men det blir ikkje så all verdens skritt kvar dag lenger. Blir mykje trakking inne på sjukehuset og elles lange dagar. Men eg er heldig som har så godt selskap i guttaboys kvar dag!

    

På formiddagen i dag avtalte eg med Coleen (naboen min her i gangen og min kommende stamcellsister) om å gå ut på ein luftetur på sjukehusområdet.

Dette er ei fantastisk behagelig og kjekk jente frå London, som eg har enormt mykje til felles med! Ho også er ganske ung, kun 31 år gammal. Me er kommen akkurat like langt i prosessen og gjer stort sett det same opplegget kvar dag.

 

Me har også begge ein liten “baby” der heime som me er ganske oppteken av og tilogmed facetimar med avogtil. Hundane våre altså. Og me ser like positivt på behandlinga begge to. Er ikkje i den minste tvil om me har valgt rett, for det veit me. Me prøver begge å ta ein dag om gangen, og ikkje ta nokon sørger på forskudd. Me passar godt på kvarandre både på meldingar og undervegs i prosessen her.

Begge kvir seg til å fjerne håret no til helga, då cellegifta stadig nærmar seg. Men me har blitt enige om å støtte kvarandre der også og muligens gjer dette ilag! Me holder positiviteten og humøret oppe så lenge me overhodet klare 🙂 Den 10.mai er planen at me skal få tilbake stamcellene våre og at kroppen då skal få ein ny boost til å restarta immunforsvaret vårt opp igjen. Dette blir dermed vår nye bursdag, siden me blir “født på ny” og får ein heilt ny sjanse i livet. Den dagen blir eg og Coleen då altså offisielt stamcellesøstre livet ut 🙂 Dette er faktisk dagen Marius også har bursdag, så det skal bli lett å hugse å feire to bursdagar framover denne dagen 🙂

Coleen: We can do this! MS can`t stop us now 🙂 <3 You will always have my support <3

Sidan eg ikkje har lov å gå lenger ut enn på sjukehusområdet for tida, blir dagane ekstra lange. Så eg spurde fint Dr.Fedorenko og sjukepleiarane om det gjekk greit med ein taxitur så lenge eg dekka godt til kateteret på halsen. Det var heilt i orden! Så då bestilte me taxi av ein godt engelsk-talande sjåfør i dag for å få oss ein sightseeing i Moskva. Han heiter Alexey Derkatch! Heilt fantastisk mann! Humoristisk, utadvendt, kunnskapsrik og behjelpelig på alle moglege måtar 🙂 Turen tok vel ca 5 timar! Og me kjørte gjennom heile Moskva sentrum og fekk sjå det han meinte var det mest sentrale å få med seg i Moskva.

         

Så me fekk sett ganske mykje av Moskva sentrum berre på 5 timar i dag! Han tok oss også med på ein typisk russisk restaurang der me fekk smaka eit godt russisk måltid. Knallgod mat! Så måtte me sjølvsagt også smake på byens beste iskrem! Fantastisk god den også 😀

                                                                

             

For ein by å “feriere” i! Eg anbefalar til kvar og ein av dåke å ha ei reise til Moskva på dåkas “To do-list”. Nydelig by! Og spør gjerne etter sjåføren Alexey, så vil eg garantere at dåke får ein innholdsrik dag med mykje interessant info i eit særdeles godt selskap 😀 Til ein skikkelig rimelig pris også! Og ikkje nok med det- han gav oss fri tilgang til å ringja han når som helst om det var noko han kunne hjelpe til med eller hvis me lurte på noko, pluss at han runda av med ein klem og sa at det skulle gå så bra med denne behandlinga mi <3

 

Kjenner at eg var bra sleten no når eg kom tilbake igjen etter ein så lang dag. Tar på å snakke engelsk ein heil dag. Men fekk rensa og bytta plasteret rundt kateteret ikveld, så no er alt berre velstand 🙂

Ligg å venter på kveldens første injeksjon no- så skal eg be om nokre deilige sovetablettar 🙂 God natt folkens!

Ta vare på kvarandre <3